Ta sama stara miłość

Rozdział 1:


Lizzie miała już dość Toma Keena.

Miała teraz dowód jego niewierności rozłożony na podwójnym łóżku w jej pokoju motelowym. Potwierdzenie jego kłamstw zabolało, ale to marnotrawne wykorzystanie jej uczuć sprawiło, że zrobiła się czerwona. Czy cokolwiek w ich życiu było prawdziwe? Wątpiła, czy kiedykolwiek się tego dowie. Kiedy podeszła do niego ze swoimi podejrzeniami, Tom wyszedł przez drzwi bez spojrzenia, zostawiając Hudsona na werandzie.

Dlaczego tak długo zajęło jej dostrzeżenie prawdy? I dlaczego tak długo zajęło jej zaufanie Redowi, kiedy próbował ją ostrzec? Nie chciałeś tego zobaczyć. Nie chciała wierzyć, że jej małżeństwo było kłamstwem. W obliczu surowej rzeczywistości jego bezgranicznej dwulicowości, nie miała innego wyjścia, jak tylko zaakceptować fakt, że Red miał rację przez cały czas. I oczywiście, dlaczego miałby nie być? Liz pomyślała gorzko. We wszystkim innym miał rację.

Jeśli Tom Keen nie był prawdziwy, jej małżeństwo też nie mogło być prawdziwe. Wyglądało to tak, jakby wyszła za mąż za fikcję albo, co lepsze, w ogóle nie wyszła za mąż. W obliczu wyboru przeszukiwania różowych wspomnień z jej fałszywego życia w poszukiwaniu czerwonych flag, które powinna była zauważyć wcześniej, lub odrzucenia całej klęski na bok na rzecz pójścia dalej, wolałaby zapomnieć. Czemu nie? Nie ma sensu analizować najdrobniejszych szczegółów życia, które tak naprawdę nigdy nie istniało. Lepiej było iść dalej.

Przeszła wąskim przejściem między łóżkiem a biurkiem, wydeptując ścieżkę prowadzącą na obskurny motelowy dywan. Była niespokojna i wzburzona, drżąca pobudliwość krążyła w jej żyłach, wyraźnie przypominając jej o zupełnie innym rodzaju oczekiwania. Jej myśli powędrowały do ​​Reddingtona. Znajomy dreszcz przyjemności przepłynął przez jej żyły. Spędziła tyle czasu razem, unikając jego zalotów, ignorując jego słabo zawoalowane zabiegi, przekonana, że ​​poddanie się z nim własnym pragnieniom byłoby zdradliwe, rozwiązłe, złe. Zmarnowała tyle czasu. Liz zatrzymała swój krok, jej wcześniejsze uświadomienie sobie, że jej były mąż ożywił plan.

Zerknęła na zegar na nocnym stoliku; było tuż po północy. Za późno na rozmowę towarzyską, ale wiedziała, że ​​Red prawie nie spał. Poza tym, biorąc pod uwagę to, co miała na myśli, była pewna, że ​​nie miałby nic przeciwko temu, żeby nie zasnął.


Rozdział 2:


Liz wiedziała, że ​​nie będzie od tego odwrotu. Zebrała się w sobie jednym oddechem, opierając dłoń o ciężkie boazeryjne drzwi, głaszcząc ciemny mahoń, zaciskając knykcie na dłoni. Wstrzymała oddech, próbując uspokoić burzę w sobie. Jej pierś była ściśnięta, czy to z obawy, czy z oczekiwania, nie wiedziała. Gdyby to zrobiła, nie byłoby odwrotu. Oczekiwanie zwinęło się w jej brzuchu, zachęcając ją do działania zgodnie z pragnieniem, które przywiodło ją do jego drzwi. Chciała się w to zagłębić. Pragnęła go i wszystkiego, co wiązało się z tym wyborem. Podniosła wzrok na swoją dłoń, wciąż opartą o drewno, odważnie uniosła podbródek, a potem, nieustraszona, zapukała.

Drzwi otworzyły się i ujrzała zaskoczonego Rudego w białej koszuli, wciąż świeżej jak wtedy, gdy zobaczyła go po raz pierwszy tego ranka, w gołębich szarych spodniach i grafitowej kamizelce.

„Lizzie!” uśmiechnął się. Wydawał się zadowolony, że znalazł ją na progu swojego domu. „Co robisz poza domem o tej porze? Proszę wejdź!" gestem zaprosił ją do środka.

Na jego widok zaschło jej w ustach. Nie miała pojęcia, co chce mu powiedzieć. Nagle poczuła się niepewna swojego planu. Uderzyło ją nagle ogrom tego, co robiła, i zawahała się, nieruchoma, jej stopa była gotowa zrobić pierwszy krok w jego domenie, wiedząc, że ten krok był znacznie ważniejszy niż zwykłe przekroczenie progu Reda. Gdyby to zrobiła, wkroczyłaby do jego świata.

Red przekrzywił głowę na bok, przyglądając się jej pytająco, jakby jednocześnie kwestionował iw jakiś sposób potajemnie rozumiał jej opór.

Wzmacniając się kolejnym głębokim oddechem, weszła do środka.

„Więc… co cię sprowadza dziś wieczorem pod moje drzwi?” – zapytał uprzejmie Red, zamykając za sobą drzwi i sięgając po płaszcz.

„Och… ja… no… właściwie….” Lizzie jąkała się, rozpinając płaszcz. To miało być trudniejsze niż myślała. W swoim pokoju motelowym, kiedy układała ten plan, wydawał się prosty i niezawodny. Pojawiłaby się w jego obecnym bezpiecznym domu, powiedziała mu, że jest w nim zakochana i rzuciła mu się w ramiona. Ale teraz, kiedy tak naprawdę stała przed nim, nie była pewna, jak zacząć. Z całą kulturą i wyrafinowaniem płynącymi z jego każdego pora, czuła się nieubłaganie mała, bezbronna i trochę głupia.

Red stanął za nią, trzymając ręce na jej ramionach, pozostając ułamek sekundy dłużej niż to konieczne, ściągając lekką kurtkę z jej ramion. Z twarzą blisko jej ucha, przecedził cicho: „Chodź, moja droga, to nie może być takie okropne. Nie mogłeś spać sam w tym okropnym motelowym łóżku?

Lizzie zadrżała na jego subtelną sugestię, odwracając twarz w jego stronę, spoglądając delikatnie ponad jej ramieniem. „Właściwie, nie, nie mogłam”, westchnęła, wykorzystując wymówkę, którą dostarczył.

– Hmmm – mruknął w zamyśleniu, choć dla niej brzmiało to tak, jakby mruczał jej do ucha. – Cóż, będziemy musieli zobaczyć, co możemy z tym zrobić – wyszeptał jej do ucha, po czym wycofał się, by powiesić jej płaszcz na poręczy za nim w holu.

Odwrócił się do niej, błyskając zachęcającym uśmiechem, jakby zupełnie nieświadomy wpływu, jaki na nią wywierał. "Drink?" — zaoferował jasno.

Lizzie niepewnie odchrząknęła. „Um, tak, dziękuję. Napój byłby idealny.

Poprowadził ją do salonu, czubkami palców delikatnie prowadząc jej łokieć. „Proszę, usiądź” – zaprosił, wskazując na którykolwiek z mebli w bogatym pokoju. Zamiast tego zdecydowała się podejść bliżej kominka, udając zainteresowanie znajdującymi się tam małymi dziełami sztuki, gdy nalewał im drinki; kieliszek wina dla niej i szkocką dla siebie.

Czekała, aż się odwróci z drinkami w ręku, żeby skomentować statuetkę, którą udawała, że ​​podziwia. „Ten utwór jest… sugestywny” — zaproponowała.

Red podszedł do niej, wyciągając kieliszek wina, który z gracją wzięła z jego wyciągniętej dłoni. "To?" zapytał. „Bezwartościowy kawałek kwarcu!”

"Naprawdę?" Lizzie wyglądała na zaskoczoną. Obróciła się powoli, rozglądając się po ekstrawaganckim otoczeniu. "To czemu….?" – spytała, zastanawiając się, dlaczego właściciel tak ostentacyjnego domu ozdabia go mało znaczącymi dziełami sztuki.

– Ach, no cóż, nie wszystkie moje tymczasowe mieszkania wypożyczyłem od hojnych przyjaciół, którzy mają dobry gust i są na tyle przenikliwi, by rozpoznać jakość. Ta posiadłość jest własnością głupiego dyletanta, obecnie objętego dochodzeniem IRS. Uciekł z kraju osiem tygodni temu, a jego posiadłości nagle stały się dostępne do wynajęcia. Mężczyzna wydaje absurdalne sumy pieniędzy, aby otaczać się bezużytecznymi bibelotami, aby wyglądać bardziej światowo”. Red usadowił się na sofie naprzeciwko kominka.

„Ten kawałek jest zdecydowanie fałszywy, ale historia rzeczywistej rzeźby jest dość urzekająca, choć tragiczna”. Red przerwał, by napić się szkockiej, wiedząc, że ma ją na haczyku do końca opowieści.

Rzeźba nazywa się „Pocałunek”. Został stworzony przez francuskiego rzeźbiarza Auguste'a Rodina. Przedstawia kobietę, Francescę, w objęciach młodszego brata jej męża, Paolo, w którym zakochała się, czytając historię Lancelota i Ginewry. Jak głosi historia, para została zamordowana przez zazdrosnego męża Franceski, kiedy dowiedział się o ich sekretnej miłości.

Lizzie odwróciła się, by spojrzeć na Reda i zobaczyła, że ​​patrzy ponad nią, na statuetkę.

„Zawsze uważałem to za smutne…… Z twojej perspektywy wydają się obejmować, ale jeśli spojrzysz na to z innej perspektywy, zobaczysz, że Rodin wyrzeźbił ich tak, że ich usta nie do końca się dotykały. Schwytał ich, zamrożonych, gdy zostali odkryci i zniszczeni”. Język Reda pracował teraz wewnątrz jego ust, jego szczęka drgała, gdy skupił się na historii. „Umarli, nie skosztując oddechu innych”. Otrząsnął się z zadumy, wyrazy przemykały mu po twarzy jak fale na brzegu.

Lizzie podeszła do niego, wybierając miejsce na mocno brokatowej sofie kilka cali od niego. – To tragiczna historia – zgodziła się, biorąc łyk wina.

– Jak myślisz, dlaczego Francesca uległa żądzy Paola? zapytała, opierając się o pluszowe poduszki za plecami.

Red zajrzał do swojej szklanki, „Prawdopodobnie była nieszczęśliwa w swoim obecnym małżeństwie. Być może jej mąż nie mógł… spełnić jej pragnień – dokończył, zwracając na nią gorące oczy.

Oddech uwiązł jej w gardle. Wydawało się, że prowadzili rozmowę, która znaczyła o wiele więcej niż słowa, które faktycznie wypowiedzieli. Skąd mógł dokładnie wiedzieć, czego ona chce? Nerwowo opróżniła kieliszek niekobiecym łykiem. Jakim cudem ta rozmowa oddaliła się od niej tak daleko? Miała plan.

Nie zauważyła, jak się poruszył, ale nagle zmniejszył odległość między nimi, wyciągając rękę po jej teraz pusty kieliszek do wina, a jego palec wskazujący delikatnie gładził jej palec wskazujący w miejscu, w którym spoczywał na nóżce kieliszka.

– Dlatego tu jesteś, Lizzie? - warknął, jego głos był jak pantera w jego piersi. „Czy Tom nie jest w stanie spełnić twoich…..pragnień?”

Wciągnęła powietrze, sparaliżowana delikatnym naciskiem jego palców i hipnotyczną jakością jego głosu. Wymykała się spod kontroli. Jej mózg był zamglony i dręczyło ją uczucie, że zapomniała o czymś ważnym. Czuła się zamrożona, dopóki z własnej woli nie oparła się o niego, jej usta lekko się dla niego rozchyliły. Jego oczy spoczęły na jej idealnych ustach, a ona poczuła jego spojrzenie jak pieszczotę. Jej oddech stał się płytki, gdy na niego czekała. Zakołysał się bliżej, przyciągnięty jak magnes do jej ust, jego usta zatrzymały się zaledwie o włos od jej ust, nieświadomie odzwierciedlając posąg na płaszczu. Jej oczy zamknęły się, głowa przechyliła się lekko w prawo, wdychając jego zapach, tak bardzo blisko.

– Potrzebujesz dolewki – stwierdził rzeczowo. Szybko wycofał się do bocznego baru z jej szklanką w dłoni.

Była wstrząśnięta z powrotem do bycia, jej oczy gwałtownie się otworzyły. Zamrugała, zdezorientowana. Co się stało?
Kiedy był odwrócony do niej plecami i przygotowywał drinki, na chwilę zamknął oczy. Co ona mu robiła? Wiedział, dlaczego tu była. Dembe dostarczyła zdjęcia męża i Jolene Parker w pokoju hotelowym podczas konferencji w Orlando do motelu Lizzie i zostawiła je pod jej drzwiami tego popołudnia. Zdjęcia były cholernym dowodem, którego potrzebowała, by zobaczyć tego drania, Toma Keena, jako kłamliwego, cudzołożnego zdrajcę, jakim był. Była tu dziś wieczorem po odpowiedzi. Bo była samotna. Bo chciała zemsty na Tomie. Przyszła tutaj, by poczuć, że ma kontrolę. Ale nie mógł jej pomóc w żadnej z tych rzeczy. Znienawidziłaby go, gdyby pozwolił jej mieć to, czego chciała, a on desperacko chciał powstrzymać jej nieuniknioną pogardę jeszcze przez chwilę. Później będzie tego żałować, a on nie mógł znieść tego, że był przyczyną takiego bólu. Obwiniałaby go. I był samolubem. Wiedział, że nie może jej mieć raz, a potem z niej zrezygnować; i na pewno nigdy nie będzie mogła go zatrzymać.

Potrząsnął głową, starając się zapomnieć o bólu w pachwinie; lepiej w ogóle jej nie próbować, jeśli już nigdy nie będzie mógł jej posmakować.

Wypuszczając cichy oddech, odwrócił się tylko po to, by znaleźć ją na swojej drodze.

– Nie chcę więcej wina – powiedziała, a jej głos zabrzmiał zmysłowo na jego skórze.

Oblizał usta. „Czego chcesz?” – zapytał, niepewny, czy spodoba mu się jej odpowiedź.

"Ty." Weszła w niego, jej dłonie powędrowały do ​​jego twarzy, delikatnie ujęła jego szczękę i delikatnie przycisnęła swoje usta do jego.

Red warknął głęboko w jej usta, pokonany przez własne pragnienie jej posiadania. Wiedział, że powinien się od niej odsunąć, powinien to powstrzymać, ale nie mógł pozwolić jej odejść. Pozwolił, by kieliszki wypadły mu z rąk, nieczuły na bursztynowe i szkarłatne libacje plamiące dywan pod ich stopami.

Jego ramiona owinęły się wokół niej, koniuszki palców wbiły się w jej biodra, przyciągając ją do siebie. Jęknęła, gdy poczuła jego erekcję na swoim brzuchu. Lizzie oplotła ramionami jego szyję, wyginając się w łuk w jego pocałunku. Choć bardzo tego chciał, wiedziała, że ​​odsunie się od niej i nie zamierzała pozwolić mu odmówić żadnego z nich.

Lizzie rozchyliła usta, słysząc nalegania Reda. W jego dotyku było naglące pragnienie, by dorównała. Jej krew śpiewała w jej żyłach; jego język omiótł jej usta, zdobywając każdy jej kawałek, a ona chętnie poddała się jego podbojowi.

Z jękiem wyrywającym się z jego piersi, odepchnął się od niej. Cofnął się, ostrzeżenie w jego oczach powstrzymało ją. - Lizzie - wydyszał. „Nie możemy”.

– Dlaczego nie, Rudy? ona posuwała się naprzód, on się cofał.

„Nie chcesz tego. Nie chcesz mnie.

– Och, ale ja – wydyszała, robiąc kolejny krok bliżej niego, opierając go o kredens, jej dłonie na chłodnym marmurze po obu stronach jego bioder, przytrzymując go swoim ciałem. Wspięła się na palce, skubiąc lekko jego szczękę.

Red walczył o kontrolę nad swoim ciałem, nad zdrowiem psychicznym. Pozostał nieruchomy pod jej zabiegami, chociaż miał zamknięte oczy i nierówno oddychał. Wiedział, że będzie musiał ją skrzywdzić, żeby ją uratować.

- Martwisz się o Toma - stwierdził rzeczowo, spodziewając się, że przestanie.

– Och, Red – powiedziała spokojnie, jakby mówiła do dziecka. „Nie przepadam za Tomem! Nie było Toma, nie tak naprawdę. On nie istniał; był mitem” – wyjaśniła. – On… on mnie nie kochał. Nie wiem, dlaczego pojawił się w moim życiu, ale wiem, że nie dlatego, że mnie kochał. On odszedł."

- Lizzie - zaczął - jest coś, o czym powinnaś wiedzieć. Nie mógł pozwolić jej kontynuować, nie mówiąc jej prawdy o swoim udziale w tym.

„Tom jest w twoim życiu, ponieważ ja go tam umieściłem”.


Rozdział 3:


Lizzie wpatrywała się pustym wzrokiem w ostatnią rewelację Reda.

– Wynająłem go – stwierdził po prostu Red – żeby cię pilnował i składał mi raporty. Musiałem cię chronić i wtedy wydawało mi się, że najlepszym planem będzie trzymanie cię blisko.

Odsunęła się nieco od niego, ale nie odezwała się. On kontynuował.

„Nigdy nie miał posunąć się tak daleko. Miałaś się w nim nie zakochać. Przesadził i zanim dowiedziałem się, jak poważnie do niego podchodzisz, było już za późno, aby usunąć go z twojego życia.

Stała przed nim w milczeniu, nasłuchując, wysłuchując go. Nagle nie chciał jej już ranić, chciał przeprosić; chciał wyjaśnić.

Kontynuował w pośpiechu, świadomy nieoczekiwanej okazji, by zrzucić z siebie ciężar tej pomyłki. „Byłeś w niebezpieczeństwie odkąd byłeś dzieckiem; to częściowo moja wina. Zrobiłem, co mogłem, aby cię chronić i ukryć przed ludźmi, którzy szukali informacji, o których istnieniu nawet nie wiedziałeś. Sam chronił cię tak długo, jak tylko mógł, ale dorosłaś i potrzebowałaś nowego opiekuna. To nie był jeszcze właściwy czas, żebym to był ja, ale proszę, Lizzie, uwierz mi, kiedy mówię, że zawsze robiłem wszystko, co uważałem za konieczne, by zapewnić ci bezpieczeństwo.

Umierał z ciekawości, co ona sobie myśli, ale pogrążył się w swoich wyjaśnieniach.

„Wiem, że masz pytania dotyczące swojej przeszłości, Sama i rodziców; pytania, na które odmówiłem odpowiedzi dla twojego własnego bezpieczeństwa...

– Już mnie to nie obchodzi – przerwała mu, wpatrując się uważnie w jego oczy.

"Tak mi przykro…."

„Nie chcę żyć w żalu. chcę iść dalej. Z Tobą." – zakończyła stanowczo.

„Lizzie, nie wiesz, co mówisz” — próbował ją przekonać Red.

– Posłuchaj, co mówię, Red. Nie obchodzi mnie już, co wiesz i co zrobiłeś. Mówisz, że zrobiłeś to, by mnie chronić; Wierzę ci. Mówisz, że są rzeczy, o których nie możesz mi powiedzieć, bo wciąż próbujesz mnie chronić. Jestem zmęczony walką z tobą; Czy nie możesz po prostu pozwolić mi zaakceptować tego, co mówisz? Jestem gotowy, żebyś pozwoliła ci mnie chronić. Cały ten czas kłóciłem się z tobą i błagałem o odpowiedzi na temat mojej przeszłości. już się tym nie przejmuję! Trzymanie się przeszłości jest tym, co powstrzymuje mnie przed przyszłością. Z tobą – zakończyła stanowczo. Znów przycisnęła całe swoje ciało do jego, kładąc dłoń na jego sercu. – Toma nie ma – powiedziała miękko, przykuwając go wzrokiem – i wreszcie mogę zobaczyć, co było przede mną przez cały czas.

Delikatnie położyła swoje usta na jego, otwierając się przed nim i czekając, aż podejmie decyzję.

Red pochylił się do przodu, opierając czoło o jej czoło, wyczerpany walką z jej oporem, uszczęśliwiony jej deklaracją.

Sięgnął w górę, by odgładzić jej włosy z boków twarzy, biorąc uspokajający oddech, zanim przemówił. – Musisz być pewien – powiedział. „Ponieważ nie mogę z ciebie zrezygnować”.

Chwycił ją w talii, unosząc i szybko obracając, przyciskając ją do kredensu, wywołując u niej zdziwiony okrzyk. Owinął jej nogi wokół swojej talii, przesuwając palącym dotykiem po jej nogach i mocno chwytając jej kostki, owijając je wokół siebie. Oparł się o nią, zmuszając do westchnienia spomiędzy jej ust na jego nagłą zmianę zachowania.

„Nie.Nie.Poddam się”. warknął, dopasowując każde słowo do swoich pchnięć, a jego chropowaty głos spływał po niej kaskadą. „Nie będę cię miał tylko na jedną noc. Jeśli tego chcesz, zrujnuję cię dla każdego innego mężczyzny – zapewnił ją.

Lizzie odrzuciła głowę do tyłu i jęknęła na obrazy, które jego głos wymalował w jej umyśle. Chciała tego.

Ciaśniej owinęła nogi wokół talii Reda, przyciągając ją bliżej niego. Jej ręce były na jego karku, wbijając się w jego ciało. Ślizgał się po jej szyi gorącymi pocałunkami, zębami przejeżdżając po jej obojczyku, zanurzając język w zagłębieniu jej gardła.

To nie wystarczyło. Chciał poczuć, jak porusza się przy nim. Szybko ją podniósł, zaniósł z pokoju, po schodach i ruszył ciemnym korytarzem do swojej sypialni, nie odrywając ust od jej ust.

Red położył ją z powrotem na łóżku, stojąc nad nią, w milczeniu oceniając oczyma jej rozkoszną postać. Sięgnęła po niego, chcąc, żeby znów był blisko niej. Przyciągnęła jego usta do swoich, otwierając się przed nim, aż znalazł się między jej nogami, jego język plądrował jej usta, jej ręce drapały go z tyłu głowy.

Liz desperacko chwyciła guziki jego kamizelki i koszuli, ściągając je z jego ramion. Znieruchomiał nad nią, kiedy położyła dłonie na bliznach szpecących jego plecy. Odchyliła głowę do tyłu, patrząc na niego ze zdumieniem, z otwartymi ustami, jej oczy wypełniły się łzami, natychmiast wiedząc, natychmiast rozumiejąc. Balansował na swoich ramionach, ręce po obu stronach jej ciała, trzymając się z dala od niej. Był niemożliwie nieruchomy nad nią, zatrzymując się, by mogła zdecydować, czy kontynuować, czy nie.

- Och, Rudy - wydyszała, przyciągając go gwałtownie do siebie. Jej usta spotkały się z jego i poczuł smak soli na jej wilgotnej skórze. Jej dłonie gładziły zniszczoną skórę jego pleców, łagodząc ból, który zniknął dziesiątki lat temu. Teraz wiedziała. Wiedziała i nie obchodziło jej to. Zsyłała pocałunki na jego szyję, chowając twarz w jego ramieniu, by złożyć delikatne pocałunki na zniszczonym ciele jego ramienia. To dla mnie, pomyślała. Od razu wiedziała, co oznaczają te blizny. To Red, a nie jej ojciec, uratował ją w noc pożaru, niosąc ją przez płomienie. I nagle pokochała go jeszcze bardziej.

Uczucie jego pulsującego na niej penisa szybko przywróciło ją do rzeczywistości i szybko przestała pieścić ciepło w jego dłoniach, gdy sięgnął między nie, szybko zrzucając resztę szytego na miarę ubrania. Patrzyła, jak jego ręce przesuwają się po jego ciele, jego oczy są ciemne i ostrożne, nigdy nie spuszczają jej z twarzy.

Złapał ją za kostki, ciągnąc na skraj łóżka. Wydała z siebie okrzyk zaskoczenia, gdy jej bluzka rozdarła się pod jego głodnymi dłońmi. Pożerał ją wzrokiem, pozbywając się z niej ubrania, brutalnie ściągając dżinsy z jej nóg jednym płynnym ruchem. Jak jedno spotkanie może być czułe, a jednocześnie tak namiętne?

Odchylił się do tyłu, jego wzrok chciwie przesunął się po niej. - Jesteś taka piękna, Lizzie - wyszeptał. Chciał gapić się na nią całą noc, uwielbiając ją swoją uwagą, ale Lizzie miała inne pomysły.

– Chodź tutaj – rozkazała cicho, otwierając ramiona, zapraszając go do powrotu.
Wtulił się w jej ramiona, chowając głowę w jej włosach, wdychając głęboko jej zapach. Była taka urocza, a on tak niegodny jej. Chciał wielbić jej ciało, pokazać jej, jak głęboko sięga jego oddanie.

Rudy pocałował zbocze jej szyi, przesuwając językiem płonącą ścieżkę w dół do jej obojczyka i zaokrąglonych wierzchołków jej biustu. Wyszeptał jej imię, pieszcząc bok jej piersi, jego usta delikatnie ciągnęły jej sutek. Wydała zduszony jęk, a jej głowa opadła na materac. Jego wolna ręka kreśliła wzory na jej gładkiej skórze, już pokrytej rosą od ciepła, które wytwarzały jego usta, przesuwając się po jej podbrzuszu, wywołując u niej dreszcz, gdy jechali dalej na południe. Delikatnie objął ją, przesuwając palcem po jej łechtaczce, stopniowo zwiększając nacisk, odkrywając, co jej się podoba. Przygryzła jego dolną wargę, jęcząc z rozkoszy. Ośmielony, zanurzył jeden palec w jej pochwie, a potem drugi, stwierdzając, że jest już dla niego mokra. Wbił w nią swoje głębsze palce, zginając je do przodu, gdy je wycofywał, kochając dźwięki, które wydawała z tyłu jej gardła. Lizzie wepchnęła biodra w jego dłoń, błagając swoim ciałem, a on się zgodził, wbijając palce po kostki w jej ciepłe zakamarki, pokrywając je jej sokami, po czym wycofał je i pociągnął ślisko w górę jej ciała. Wcisnął palce w jej łechtaczkę, rozprowadzając wilgoć po jej najbardziej wrażliwym ciele.

Lizzie naparła na niego, pragnąc więcej kontaktu. Unosząc głowę znad jej piersi, chwycił jej dłoń i przeciągnął ją między nimi, owijając jej palce wokół swojego penisa. Syknął przez zęby pod silnym naciskiem jej delikatnej dłoni na jego spuchnięty członek. Głaskała go, ucząc się rytmu, którego pragnął, zachwycając się jego wielkością. W kółko przesuwała kciukiem po jego aksamitnym czubku, podczas gdy jego palce wsuwały się i wysuwały z niej, aż oboje ciężko oddychali.

Wkrótce napiął się, sięgając po jej nadgarstek. Odsunął jej śliczne dłonie od swojego ciała, powodując, że spojrzała krzywo na jego twarz. - Musisz to teraz przerwać, albo przyjdę - wyjaśnił, unosząc brew - i kiedy zrobię to pierwszy raz, chcę być w tobie pochowany.

— Tak — odetchnęła. Była na niego gotowa, boleśnie pragnąc poczuć, jak jego gorąca część wślizguje się w nią, wypełniając ją całkowicie. Ale Red miał najpierw inne pomysły.

Nagle zsunął się po jej ciele, aż znalazł się między jej nogami. Złożył szybkie, gorące pocałunki wzdłuż jej wewnętrznej strony uda, skradając się, aż dotarł do celu. Jego język wysunął się, by na chwilę dotknąć jej łechtaczki, powodując, że podskoczyła. Chłeptał jej płatki, naprzemiennie długimi, zmysłowymi pociągnięciami i szybkimi, lekkimi dotykami, aż jej ciało zaczęło drżeć, a jęki nawarstwiały się jeden na drugim, narastając, aż nie mógł rozróżnić, gdzie zaczynały się i kończyły jej oklaski.
Jej ręce chwyciły tył jego głowy, paznokcie wbijały się w jego czaszkę. Czuł, że jest blisko. Red włożył dwa palce głęboko w nią, pieszcząc ją od środka. To wystarczyło, by roztrzaskała się wokół niego. Przyspieszył tempo, gdy jej orgazm narastał, koncentrując swoje wysiłki na maleńkiej kropli błogości pulsującej na jego języku. Jej uda zacisnęły się wokół jego głowy, gdy szlochała z powodu orgazmu. Chłonął jej płacz, pogrążając się w jej rozkoszy, gdy eksplodowała.

W końcu Red uspokoił swoje pchające palce, wycofując je delikatnie z jej ciała, gdy trzęsła się pod nim od wstrząsów wtórnych. Odchylił lekko głowę do tyłu i delikatnie dmuchnął na jej łechtaczkę, wywołując u niej konwulsje. Lizzie desperacko szukała jego dłoni, gdy schodziła z haju. Zataczała się. Uśmiechnął się podczas pocałunku, który złożył na jej skórze, kiedy oparł głowę o jej udo.

Po chwili podczołgał się po jej ciele i wziął ją w ramiona. Ukryła twarz w jego klatce piersiowej, wzdychając jego imię. Przytuliła się do niego, rozkładając się w jego ramionach. Nie sądziła, że ​​kiedykolwiek była tak całkowicie nasycona.

Przesunął dłońmi po bokach jej nóg, śledząc jej kolana, sięgając za siebie, by chwycić jej kostki. Zgiął jej nogi w kolanach, popychając je do przodu, a następnie prostując je przed sobą. Red skrzyżowała nogi w kostkach i pochyliła się do przodu, wsuwając swoje delikatne stopy pod jego brodę. Sięgając w dół, poprowadził swój trzonek do jej wejścia i jednym szybkim pchnięciem wbił się w jej niewiarygodnie ciasny rdzeń. Znieruchomiał nad nią, oddychając ciężko, gdy jej umięśnione ciało chwyciło go. Jej pozycja dawała mu nieskrępowany widok na nią, a jego oczy błądziły po jej idealnym ciele, zanim powoli, boleśnie, zaczęły się poruszać.

Lizzie poczuła pełnię, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczyła. Uderzał we wszystkie właściwe miejsca, gładząc każdy centymetr jej ciała od środka na zewnątrz. Poruszała się przy nim, jęcząc, i to była cała zachęta, jakiej potrzebował, by przyspieszyć tempo i poruszać się tak, jak błagało go jego ciało. Zanurzał się w niej nieubłaganie, aż poczuł, że jego laska zaczyna sztywnieć i rzucił się do przodu, rozlewając swoje nasienie w jej cieple, jej imię spływało z jego ust jak deszcz.

Wili się razem w tłumie namiętności, aż obaj leżeli wyczerpani i drżeli w swoich ramionach. Z żalem odsunął się od jej ciała, znikając w sąsiedniej łazience i po chwili wracając z ciepłym, wilgotnym ręcznikiem. Delikatnie oczyścił swoje nasienie spomiędzy jej nóg. z czcią przesuwał materiał po jej udach, nie spuszczając wzroku z jej twarzy.

Skończył swoje zadanie, wziął ją w ramiona, przytulił mocno do swojej klatki piersiowej, gładził dłońmi jej plecy i ukoił ją do snu. Tuż przed zamknięciem jej oczu wydawało mu się, że słyszy jej szept: „Raymondzie, kocham cię”. Jego serce ścisnęło się i przyciągnął ją do siebie jeszcze mocniej.

Jak mogła go kochać, zastanawiał się? Tak bardzo na nią nie zasługiwał pod każdym względem, a jednak uczucie jej w jego ramionach było balsamem na jego duszę, którego jego serce desperacko pragnęło. Wiedział, że nie powinien jej zatrzymywać tylko dlatego, że go uzdrowiła; to było złe, samolubne. Ale wiedział też, że nie ma mowy, żeby kiedykolwiek pozwolił jej teraz odejść.


Rozdział 4:

Kilka godzin później obudził ją, muskając ustami jej ciało, zatrzymując się na jej karku. Całował ją wszędzie, miękkie dłonie podążały za palącymi ustami, gdy dążył do jej przyjemności. Nie było jej części nietkniętej. Całował zagłębienie jej kolana, zagłębienie w obojczyku, miękki brzeg jej talii. Pogładził maleńki dołek w jej kostce, wnętrze łokcia, wzniesienie piersi. Przeciągnął językiem po jej podbiciu, delikatnie przygryzając dolną część podbicia. Jęknęła, ożywiając się po jego zabiegach, jej rdzeń się zacisnął, gdy powiększył jej przyjemność. Uwielbiał ją, jakby była czymś świętym; jakby jej ciało było świątynią, do której modlił się w swoich pochlebstwach.

Kiedy była naciągnięta tak mocno, że myślała, że ​​się rozpadnie, przekręcił ją na siebie, z rękami na biodrach, ustawiając ją na swojej grubej męskości, szepcząc „Ujedź mnie, Lizzie”, w ciemność.

Opadła na jego trzonek z okrzykiem zdumienia, rozciągając się, by wziąć wszystko w niego do swojego rdzenia. Po tym, jak została przyciśnięta do niego tak mocno, jak to możliwe, wcisnęła w niego biodra jeszcze głębiej, zmuszając jęk do wydobycia się z jego ust. Sapnął, gdy zaczęła się poruszać, kołysząc się na piętach, by kontrolować swój ruch. Położyła ręce na jego klatce piersiowej i rozciągnęła się nad nim, pieszcząc jego usta swoimi, pogłębiając pocałunek, kiedy poczuła, jak sztywnieje w niej. Jej język bawił się jego językiem, gdy jej palce zaplątały się w szarą plamę na jego szerokiej klatce piersiowej.

Warcząc, podniósł się z łóżka, aż usiadła mu na kolanach, obejmując ramionami jej plecy. Jej kolana ugięły się po obu stronach jego talii, trzymał ją okrakiem na swoim kutasie, przyciągając ją do siebie. Sięgnął między nich jedną ręką, by pogłaskać jej łechtaczkę, wzmacniając doznania narastające głęboko w niej. Lizzie opuściła głowę na jego ramię, a pomarszczona skóra pod jej policzkiem była szorstka. Odwróciła twarz do jego szyi i zatopiła zęby w jego ciele.

„Ach!” krzyknął, mocno chwytając jej biodra, kontrolując ruchy jej pchnięć do swojej intensywności.

Przesuwając po niej dłonią, poczuł, jak zaciska się wokół jego penisa, wywołując jego własny orgazm. Lizzie wykrzyknęła swoją przyjemność w ciszy nocy, kiedy Czerwony eksplodował w niej.

Opadli z powrotem na łóżko, splatając się ze sobą, usta i ręce badały wszystko w następstwie. Boże, czy on nigdy nie będzie miał jej dość?


Rozdział 5:

Obudziła się i zobaczyła, że ​​oparł się na boku na jednej ręce i obserwował ją, a światło słoneczne wpadało przez wysokie okna po drugiej stronie pokoju.

Przeciągnęła się i ziewnęła, wyciągając rękę, by dotknąć jego klatki piersiowej.

– Cześć – powiedział ostrożnie.

- Cześć - uśmiechnęła się delikatnie, uspokajająco. „Jak długo nie śpisz?” – zapytała, przewracając się na bok, by być z nim twarzą w twarz.

- Przez jakiś czas - wzruszył jednym ramieniem - nigdy tak naprawdę nie śpię, wiesz. Chociaż…..ostatnia noc była wyczerpująca.

Uśmiechnęła się do niego promiennie, śledząc wzory we włosach na jego klatce piersiowej. „Chciałabym znowu cię wyczerpać” – zaproponowała sugestywnie, przesuwając krawędzią stopy po jego nodze pod prześcieradłem.

Red uniósł brew, chwytając ją za kolano i przyciągając je do swojej talii, zahaczając jej nogę o jego ciało i wypychając biodra do przodu, żeby mogła poczuć, jak bardzo podoba mu się jej oferta.

Lizzie przygryzła wargę i pisnęła z podniecenia, drapiąc palcami jego klatkę piersiową, gdy przysunęła się bliżej.

Oparł swoje czoło o jej czoło, oczy się zamknęły, gdy trzymał ją przy sobie. „Powinniśmy porozmawiać”.

Aby nie odwrócić uwagi, Lizzie obracała biodrami, zataczając małe kręgi na jego erekcji. „Jesteś tego pewien?” zapytała.

Jęknął, dźwięk pulsował głęboko w jej pachwinie, zachęcając ją do szybszego poruszania się przy nim, szukając uwolnienia.

„Proszę, Lizzie…” wydyszał, „Nie mogę myśleć, kiedy to robisz”.

– Mmm, wiem – westchnęła. „O to właśnie chodzi”. Przesunęła palcami po jego brzuchu, przeczesując delikatne włoski, aż mogła owinąć dłoń wokół jego sztywnej długości. „Nie chcę, żebyś myślał”.
– Nie sądzisz…… – sapnął, starając się złożyć słowa, by ułożyć zdanie, podczas gdy jej gorąca dłoń ściskała go mocno. – ……powinniśmy o tym porozmawiać…..o nas? O tym, co to znaczy?

Przesuwała dłonią w górę iw dół wzdłuż jego penisa, od nasady aż po czubek, jej dłoń gładziła czubek jego penisa raz po raz, gdy doszła do szczytu.

Tracił kontrolę. He desperately clung to the edges of his sanity, attempting to sway her unsuccessfully into a conversation that he knew needed to happen.

She slid down beneath the sheet, her hot breath on his thigh. Her tongue darted out to lick the tip of him, swirling around the head once before sucking him deep into her mouth.

“Sweetheart, this could be disastrous for you…...for your career……”

Her hand cupped his sack, squeezing gently, massaging with her fingers, as her mouth worked tortuously on his cock.

When she slid so far down on him that he felt his tip touch the back of her throat, Red gave up on trying to talk to her and began to focus instead on remembering how to breathe. She swallowed him down again and again, her mouth a hot, tight sheath; she took away all his control. His hands were on the back of her head, tangling in her dark hair, gently keeping her in place.

Lizzie’s free hand crept down to fondle her clit while she went down on him. She could feel the moistness slicking her folds and her own desire spurred her passion to make him come. She moaned against him, the vibrations shooting like electricity through his body. The glorious sounds he was making above her urged her on, her fingers rubbing furiously against her clit.

When she felt him tense and she knew he was about to come, she stopped abruptly, pulling her mouth wetly from his body. He made a strangled sound in the back of his throat.

Swiftly she dropped her lower body off the edge of the bed, laying herself out across the vast expanse. She grabbed his hand, tugging her towards her side. “Fuck me, Raymond” she demanded.

Red wasted no time in vaulting over her, feet landing on the floor, turning swiftly to admire the masterpiece spread out in front of him. He parted her legs slightly and covered her body with his, sinking into her from behind.

Lizzie pressed her face into the mattress, stifling her own screams of pleasure as he swiftly began to move inside her, impossibly tight, unimaginably fast.

He gripped her hips tightly, dragging her back against him again and again, forcing cries from her lips.

He thrust into her deeply, setting a punishing rhythm with his hips, almost hurting, so deep each time that it was almost painful but she didn’t want him to stop. She matched him, thrust for thrust until she felt him stiffen, plunging into her one finally time before spilling his seed deep within her womb. She smiled against the linens when he cried out her name, rasping the syllables over her skin, sending shivers skittering across her flesh.

Red was trembling above her. He raked his nails down her spine, kneading the tight muscles that had stiffened during his grueling assault on her body. Lizzie arched her back like a cat, tendrils of pleasure cascading over her.

When she had all but melted beneath him, he withdrew from her, leaning further over her body, taking a handful of her hair in his grip and pulling her back toward him, admiring the shapely slope of her arched neck. “Come here,” he growled in her ear.

He would not take his pleasure from her and leave her wanting.

Lizzie rolled over beneath him. He slid down between her legs, releasing his hold on her hair, burying his tongue in her wet folds, giving her no time to brace for his invasion. He tasted himself on her body and had to close his eyes at what it did to him. There would never be another for him. She was it; she was the only one he wanted this way. But, he had to wonder, how long could he keep her?

He had to shut out the demons that threatened in his head then and focused instead on the delightful task of making her come.

Lizzie writhed beneath his lips, her back arching off the bed as he sucked her into his mouth, his tongue thrusting as deeply into her core as he was able, licking his own seed from deep within her body. He placed his hands beneath her bottom, holding her up to his mouth, one thumb perfectly poised to plunder her slick entrance when he turned the attention of his tongue to her tiny kernel of pleasure. She was moaning now, his name falling endlessly from her lips like a prayer, her hands clutching his head to keep him in place where she wanted him, where she needed him. He trilled his tongue against the delicate cluster of nerves, forcing a keening cry from her throat.

She was begging. The words had ceased to matter, her beseeching tone the only thing that registered in his ears. Smiling against her flesh, he put all his effort into driving her towards that joyous rapture. He pulled her clit into his mouth and hummed, sending her sailing over the edge of the abyss.

“Oh, my god, Raymond!”

She screamed his name to the heavens, her body coming apart beneath him, seizing off the bed with the force of her orgasm. She continued to pulse uncontrollably, long after he had released her body from the imprisonment of his lips.

Lizzie felt like she was flying, her mind floating above her body as she slowly settled down to earth. She was still trembling with the potency of her orgasm and her own loss of control when she surfaced enough to look at him, the intensity of his stare causing her to burn again even as she smoldered from the embers of his touch.

Była taka piękna. Her body shimmering with the dew of their lovemaking in the early-morning sunlight, her glassy eyes, shielded by long lashes, peering at him adoringly, her soft whimpers and her panting breaths. He would never get enough of this, of her, of watching her come apart below him, of making her surrender up her control to his body and forcing her to accept his pleasure in the only way her body was designed to accept it. He craved her in a way that was at once possessive and abdication, yielding control of his heart to her even as he sought dominance over her body. He would readily submit to her authority, he would gladly acquiesce to her control if only he could keep her beside him. Nie mógł oderwać od niej wzroku.

Lizzie watched him from the hazy aftermath of her climax. He watched her so seriously; she wondered at the intensity in his gaze. He had been trying to talk to her before. Surely he wasn’t having second thoughts about them now?

With effort, she reached a hand out to him, gently sweeping her palm over his head where it rested against her thigh, his eyes softening as she pulled him out of his reverie. “You ok?” She asked softly.

“I honestly can’t remember a time when I was better,” he smiled at her.

“You look worried,” she pressed, her fingertips gently massaging the tender space behind his ear.

“That feels divine,” he murmured, nuzzling her thigh like a contented cat. “Keep that up and I won’t be able to worry about anything.”

Lizzie chuckled at the illusion he allowed her that suggested she had the ability to distract him from his purpose. She had never met a man with such single-minded determination to a task.

“So,” she ventured, “you were saying something earlier about my career?”

“Hmmm? Oh, yes,” he reluctantly rejoined the conversation. “I don’t think this diversion, however pleasurable, is going to be looked on favorably by your superiors at the FBI.”

Her fingers stilled on his head. “Is that what you think this is?” she countered, her tone heated, “A pleasant distraction from reality?”
“Well, I wouldn’t want to presume…...I mean, you can’t seriously be considering making this a regular recurrence?” he replied incredulously. “Amazing as this is, how do you think your co-workers would respond?”

“When did our private relationship become the business of the FBI?” she withdrew her fingers from his ear entirely, pushing herself up into a sitting position. He kept his head on her leg, avoiding her eyes.

“I’m only thinking of your career, Lizzie. I’m trying to protect you.”

She pushed him from her, climbing off the bed, reaching for his silk bathrobe and drawing it around her so she could pace around the room, her frustration seeking an outlet.

“I don’t need you to protect me!” she exclaimed, exasperated.

Red rolled to one side, watching her carefully. “I think you do,” he volleyed back pointedly.

“What I need is a partner! What I need is for you to trust me, trust my judgement. Trust me when I say that this,” she gestured between them, “isn’t about the FBI or the Blacklist, it isn’t about Tom leaving me.” She stepped closer the the bed. “This is about you and me. This is about us finally having a chance to figure out what we are together, what we could be,” she told him emphatically; her eyes shining, she choked on her words.

She climbed back onto the bed; she couldn’t stay away from him. She needed to touch him like she needed to breathe, he was vital to her survival in the universe. He was her gravity, grounding her, a touchstone.

Lizzie took his hands, drawing him up so that he was sitting, facing her, his hands wrapped around hers.

“This is about us,” she whispered passionately, her face close to his, tears slipping down her cheeks. “Don’t we deserve a chance?” She waited, her gaze pinning him, his impassive “That is, unless you don’t want me?” she held her breath, afraid to even consider that alternative.

He crushed her to him then, appalled at himself that he could even let her think that.

“You must know that’s not true,” he whispered into her hair. He was torn; he had never wanted to endanger her. He had coveted her, but only ever in the most abstract way; he had never in his wildest dreams believed she would come to him, that she would want him, that he could have her.

He held her slender body as her tears slipped down his neck, quieting her, and thought to himself that he would have to find a way to make this relationship work for them. Because he knew he would die before letting her go.

Rozdział 6

“Don’t we deserve a chance?” She waited, her gaze pinning him, his impassive “That is, unless you don’t want me?” she held her breath, afraid to even consider that alternative.

He crushed her to him then, appalled at himself that he could even let her think that.

“You must know that’s not true,” he whispered into her hair. He knew he would die before letting her go.


They were going to start with dinner.

Both Lizzie and Red had agreed that it would be a safe place to begin. For all the undercover operations, all the time spent on his jet, all the conversations in busy coffee shops, the had never actually sat down and completed a meal together. For Lizzie’s part, she had usually been too keyed up about their assignment, too anxious to relax enough to enjoy a meal with him. And as for Red, well, he had already spent a fair amount of time trying to convince her to sit and eat, enjoy a cocktail, try the baklava, eat the pecan pie.

She hadn’t been able to decide on something fancy enough for wherever he was taking her, so she had eventually decided on something that would be passable for most occasions, a navy shift dress and a charcoal wrap paired with stilettos and a delicate silver chain with a small teardrop diamond that had been a graduation gift from Sam; wearing it always reminded her of his steady presence, calming her. She definitely needed calming tonight, she thought to herself.

Lizzie was acutely aware of his closeness on the seat next to her, of the rich scent of his cologne enveloping her like a warm breeze. She wanted to reach out and touch him, but she resisted; he looked so pensive as he stared out the window of the town car in his suit.

Red peered out the window, desperately fighting the urge to rest his palm on the bare skin of her thigh, exposed by the lift of her dress when she had slid onto the seat next to him. It had taken him over an hour to choose his clothing for the evening, he was so nervous about their dinner. He wanted this with her, wanted it with every cell in his body. An equally powerful and opposing urge to run away strangled him, as it had every moment since they had concluded their passionate coupling. Everything about their situation screamed out at him “Danger!” He knew continuing this relationship would expose her to the perils of his life and he needed to protect her. The warring emotions battled in his head, vying for conquest.

“Red?” her uncertain voice pulled him from his musings.

He turned his head to look at her.

“Are you…...is everything ok?” she asked hesitantly.

“Certainly, my dear. Everything is fine.” Uśmiechnął się do niej.

“You seem,” she paused, dropping her gaze to her lap where her fingers were twisting together nervously, “If this is too much for you, if you don’t want to….we don’t have to do this,” she finished finally, eyes still on her hands.

"NIE!" he replied automatically. “I mean, I do want to have dinner with you. I want to….date you.” He stumbled over the word; it was so pedestrian, far too insubstantial a term for what was between them.

His reassurances calmed her marginally, but she still felt unsure. Her uncertainty must have showed on her face, because he continued, his jaw working nervously between his words as he struggled to give voice to his own doubts.

“Lizzie, you must understand, that for the better part of your life, my primary concern has been your safety. To do something which puts you in peril is a direct contravention of everything I believe. Every fiber of my being is crying out, urging me to walk away from you, to run as far and as fast as I can in the opposite direction because not doing so puts your life in immediate, incontrovertible danger.” His eyes never left hers during his speech, boring into her with the intensity of his words.

“Red, I--” she began.

He stopped her, holding up a hand as he cut her off, his voice insistent, “Do you understand that the people who want me dead will stop at nothing, nothing, to see that a reality? That includes kidnapping, harming, even killing people close to me, even a young, beautiful FBI agent.” His voice faltered and he broke eye contact with her for a moment, returning to stare out his window before he gathered himself and continued, quieter.

“There is nothing I wouldn’t do to protect you, Elizabeth. Except the one thing I should do, which is walk away from you now. And….trying to come to terms with that, with the realization that I cannot do the one thing that would protect you best, because of my own failing, my own lack of self-control, is proving….difficult for me. So, please, just try to bear with me while I reason this out with myself.” He finished his rant, and turned his eyes once again to study the passing scenery in the fading light.

Lizzie sat in stunned silence in the impending darkness, mouth agape, staring at him. In slow motion, she turned her eyes forward. She felt like a weight was pressing down on her chest, like she couldn’t breath. “Stop the car.”

Red turned to her, “Lizzie--”

“I said, stop the car!” wykrzyknęła.

Their driver pulled over, braking against the curb. Before the car had completely halted, Lizzie had already pulled open the door and bolted out. She stomped quickly away from the car, pulling her wrap tighter around herself protectively.

“Lizzie!” he called after her. She ignored him, her pace increasing as she furiously swiped at the tears threatening to fall from her eyes.

“Lizzie, wait!” he shouted as he grabbed her elbow, spinning her around to face him.

"NIE!" she screamed at him. “No, Red! I can’t do this right now.” She pushed his arms away and walked away from him.

“I don’t get close to people,” he called after her. She stopped, but didn’t turn around. “I don’t…..have people in my life. Not for years. Not until you.”

She turned around, her face stricken.

“What about Dembe? What about Kate?” she flung at him angrily.

“They can protect themselves.”

“You don’t think I can protect myself?” she shrieked at him incredulously.

“I don’t think you will protect yourself,” he explained. “Can you honestly say that you would do whatever was necessary to save your own life? Would you kill? Would you break the law? Would you give up everything to save yourself?”

“I managed to survive for thirty years without you looking over my shoulder!”

“You gave up your gun, you came back to the King’s auction, you stood by Tom,” he listed her failings. “Your sense of self-preservation is less than absolute, Lizzie, and it can’t be.” Potrząsnął głową. “I can’t lose you, don’t you understand that? It’s better for me to see you alone than to lose you.”

“That’s weak, Reddington, and you know it,” she hurled the words at him. “I think we both know the real reason you think this shouldn’t happen. Are you too much of a coward to say it out loud?”

“I don’t deserve you!” He shouted across the night, finally angry enough with her to raise his voice. “I am not good enough, not by half. What we did...It never should have happened. I should never have let it happen,” he corrected himself.

“You deserve so much more than I have to offer, Lizzie, you deserve everything. And I….I’m broken, damaged, evil….wrong. You are the light. But you can’t shine here with me. My darkness eats away all the light it’s near….and I won’t do that to you. I won’t darken you any more than I already have.”

He hung his head, fedora twitching against his leg. There it was, the truth, finally on the table in front of them both.

Liz raised her head to the sky, searching for answers in the stars, searching for….something. With a deep breath, she brought her eyes back to his forlorn figure.

She ran to him, crashing into his body, crushing her lips to his. He made a raw, primitive sound as he opened to her, all of his carefully constructed walls crumbling down around the two of them as he held her in his arms.

The pulled apart infinitesimally, resting their foreheads together, eyes closed, breathing heavy.

“Lizzie,” he whispered.

“Shhhh, don’t,” she said, choking on her tears. "Nie obchodzi mnie to. I don’t care,” she repeated furiously. “It doesn’t matter, Red! Can’t you see that? Without you, my whole world is dark anyway.”

His brows knit together, his jaw clenching fiercely as he fought off his own tears. “You--,” he began, but she shut him up by pressing her lips to his again.

He returned her kiss with the same intensity as that first night, arms tightening around her. She backed away from him when she was sure she’d silenced every argument.

He looked at her questioningly. “We’re done talking about this,” she stated with finality. She took his hand in hers. “Now, let’s go. You’re taking me to dinner.”

His resolve shattered, he followed her back to the car.

TheBlacklist-TheBlacklist-TheBlacklist

Their dinner date was less awkward than either of them had anticipated after their legendary fight. Red managed to keep the conversation light and Lizzie let him order for her. They laughed over cocktails and stories of her childhood, expanding on the things Sam had told him, allowing him a deeper look into her memories, fleshing out the meager glimpses he had been afforded throughout her life.

He regaled her with fantastic fables of his travels over a shared appetizer, weaving pictures with his words. She leaned into her hand propped on the table, hanging on his every word as he told story after story of adventure and chaos, mayhem and redemption, falling more in love with him with each far-flung tale.

They discussed their plans for concealing their relationship from the FBI, absorbing one another’s ideas as they consumed their entrees. They both agreed, to Red’s surprise, that no mention should be made of their relationship to Harold Cooper or the taskforce. It would mean the unnecessary end of Lizzie’s career. Red would keep the inner workings of his business from her for the time being, both to provide her with plausible deniability if it was ever required as well as for her protection, but he hoped one day to share with her every facet of his life. She was warmed by the admission that he wanted her to know everything about him; it was more than she had thought he would be able to give.

By the time dessert arrived, they had lapsed into a companionable silence that was fraught with suggestive glances and the gradual caress of Lizzie’s bare foot sliding along the inside of Red’s thigh. He hastily ordered their check without finishing his tiramisu, which prompted a sly chuckle from Liz’s sultry lips.

The mood on ride back to his safe house was electric, sexual tension crackling between them as they sat close together, her hand gripped tightly in his own, resting against his thigh. Occasionally, she stoked his craving by leaning into him and whispering a suggestion, her breath hot against his ear. He was uncomfortably hard by the time they arrived at their destination.

They were no more than two steps inside the front door when Red whirled her around and pressed her into a fiery kiss. Her hands fisted in the fabric of his shirt over his chest, clutching him to her as fervently as he did her. There was an intensity to their passion that transcended time and reason. She ached for his possession in a way that embarrassed her, and yet, he responded to her urgency with a demand that was as fearsome as her own.

Even before their kiss ended, they were hurriedly undressing each other, buttons pinging off of surfaces, garment fragments falling from nimble fingers, the hasty, uncontrolled frustration of desire making them clumsy in their eagerness.

Lizzie succeeded in untying Red’s Half Windsor knot and pulled him along by the ends of his tie, still draped around his neck. She backed up toward the stairs leading to his bedroom, but Red had other ideas.

Swiftly, he lifted her, both hands sliding beneath her derriere, and settled her onto his hips, her legs immediately wrapping around him. He crossed to his desk against the far wall, freeing one hand to sweep the ledgers from its surface. He sat her on the edge, leaning into her kiss and rocking his hips against her. The remainder of their clothing joined the pieces littering the floor around them as they answered a powerful yearning