Harem łotra
Księga trzecia: Namiętny harem łotra
Część piętnasta: Spełniona obietnica
Autor: mypenname3000
Prawa autorskie 2018
Uwaga: Dzięki WRC264 za przeczytanie tego w wersji beta.
Rozdział czterdziesty trzeci: Przypomnienie sztuki
Aingeal – Księstwo Kivoneth, Zmagania Zeutch
Wiklinowe ciało feyhounda rozpadło się wokół naszych dusz. Czułem, jak ciało biednego prokurenta rozpada się. Doładowanie z diamentowego młotka przesłało przez niego zbyt dużo energii. Feyhound nie był odpowiednim pełnomocnikiem. Uniósł się dym, wiklina stanęła w płomieniach.
„Co się z nami stanie, gdy zostanie zniszczone?” Zapytałem Avę.
Ava mi nie odpowiedziała. Zamiast tego jej dusza chwyciła moją i odciągnęła nas. Sapnąłem, gdy zobaczyłem, jak ciało feyhounda wybucha pełnym ogniem. Płomienie otoczyły nas przez chwilę, a potem wokół mnie ogarnęła ciemność, bezcielesny pęd, który…
Moje oczy się otworzyły.
Obudziłem się gwałtownie, wpatrując się w niebo. Ogień płonął i trzaskał. Usiadłam, mrugając z szoku, że wróciłam do mojego prawdziwego ciała. Bolało mnie ciało. Moje skrzydła zatrzepotały. Jęknąłem, gdy wstałem na zboczu, walcząc o orientację. Płomienie pożerały trawę na wzgórzu po mojej lewej stronie, w pobliżu martwej, ciemnej postaci. To było potworne. Zabity książę Meinard. Wtedy usłyszałem krzyki Kory. Pobiegła w kierunku innej leżącego na brzuchu sylwetki.
– Sven? Jęknęłam, zdając sobie sprawę, że to nasz mąż leżał na ziemi. Kora upadła na jego bok. Wilgotne, przestraszone ręce ugniatały moje wnętrzności. Chwilę później Nathalie i Carsina dołączyły do Kory, Nathalie drżała i brakowało jej napierśnika.
"Księżniczka!" - krzyknęła Greta, rzucając się na wzgórze w kierunku szczytu, gdzie wstała Ava.
Potem zobaczyłem inne ciało... Czarna skóra. Sapnąłem na widok zmiażdżonej złotej zbroi zmieszanej z rozbitą postacią. Ealaín... Kiedy patrzyłem w dół zbocza, przeszyła mnie oszałamiająca fala. Uderzyło mnie, że nie żyje.
- Czarna cipka Cernere'a - wyszeptałam, świat skręcał się pod dziwnymi kątami, gdy krew pulsowała w moich żyłach. Moje pijane spojrzenie przesunęło się po dnie zbocza i zauważyłem kolejny płonący i trzaskający ogień. To był feyhound przy zwłokach i…
Zanyia leżała na ziemi, jej ciało było spalone. Wilgotne dłonie ścisnęły moje wnętrzności. Czy ona też nie żyła? Czy Sven? Czy straciliśmy więcej niż Ealaín? Nikt nie przyszedł Zanyi z pomocą. Kora była przez Svena. Mogła uratować naszego męża, ale co z Zanyią?
Ból pulsujący w moim ciele po upadku zniknął. Moje skrzydła zatrzepotały. Wzbiłem się w powietrze i poszybowałem w dół zbocza. Światła skupiły się wokół mnie, zielone duchy wzmacniające kołysały się wokół mnie. Zawirowali w szmaragdowej powłoce, przyciągnięci moją desperacją. Podbiegałem coraz bliżej do Zanyi.
Leżała nieruchomo. Nieruchomy.
Fioletowy rozbłysnął wokół mnie, pochłaniając hordę duchów wzmacniających na jej ciele, przygryzając moją dolną wargę. Ona też nie mogła być martwa. Jej figlarne wybryki tańczyły w moich myślach. Żyła swoimi emocjami, obejmując je. Nie ukrywała ich. Żyła pełnią życia.
„Zanyia!” Krzyknęłam, rzucając się w jej stronę w ślad za uzdrawiającymi duchami.
Fioletowy ogarnął Zanyię. Duchy wzmacniające, chcąc zadowolić moją wolę, zanurzyły się w ciele Zanyi. Wypełniały ją dziesiątki i dziesiątki. Przez jej ciało przebiegł spazm. Jej plecy wygięły się w łuk. Jej przypalony ogon drgnął. Rześka czerń pokrywająca jej skórę cofnęła się. Blade ciało przesunęło się po jej skórze, zaróżowiło się i ożyło.
Wylądowałem obok niej, łzy spływały mi po policzkach. „Zanyia!”
Złote oczy kociaczki otworzyły się. Upadłem na kolana obok niej. Nie była martwa. Przeżyła. Chwyciłem ją i przyciągnąłem do swojego ciała, chowając jej twarz między moimi piersiami. Przytuliłem ją mocno, gdy moje skrzydła zatrzepotały.
„Mmm, to jest cudowna rzecz, żeby się obudzić” – powiedziała Zanyia, chwytając moje cycki za ręce. Jej głowa pocierała się tam iz powrotem, z jej gardła wydobył się pomruk. „Duża para cycków do zabawy.”
Zaśmiałam się, gdy łzy spływały mi po policzkach. Wygraliśmy. Byliśmy całe. Przeważnie.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kora Falk
Iluzja mojej imperialnej pewności rozpłynęła się we mnie, sztuka porzucona, gdy dotarłem do boku mojego brata. Krew przesiąkła jego ciało. Miał tak straszne rany na klatce piersiowej. Nie miałam pojęcia, jak walczył z Paragonem po tak przerażających obrażeniach od przemienionego księcia Meinarda.
„Brat mój!” Sapnęłam, klękając obok niego.
Moja lewa ręka pulsowała, gdy wypuszczałem amulet. Moje szaty wciąż były otwarte. Wkładam rękę między uda, patrząc w dół na Svena. Nie oddychał. Jego twarz była taka blada. Nie mógł być martwy. Nie mogłem go stracić.
"Kochanka!" Nathalie sapnęła, stojąc nad nami, jej małe piersi drżały.
„Rithi, pobłogosław moje naturalne farby swoją boską miłością. Niech Twoja wizja przepłynie przeze mnie i przywróć sztukę zrujnowaną przez okrutne czyny świata!” Krzyknąłem i wsunąłem bolącą rękę w cipkę. Mrowiły mi soki, przepełnione artystyczną mocą Rithi. Musiałem przywrócić mojemu bratu jego doskonałość.
Posmarowałam jego czoło kremem, moje soki zabarwiły się na różowo. Krew sączyła się z ran na moich dłoniach. Ścisnąłem filakterię Biomancera na tyle mocno, że rozciąłem dłoń na jego fasetach. Nawet nie czułem bólu. Nie obchodziło mnie to nawet, gdy czekałem, wpatrując się w mojego brata, pragnąc, by magia go uzdrowiła.
– Proszę, Rithi – jęknęłam, szaleńcze bicie waliło mi w serce, pompując lód w moje żyły. Zadrżałam, wpatrując się w jego twarz. – Nie mogę cię stracić, mój bracie. Nie teraz. Było darmowe. Zrobiliśmy to! Pomściłeś Katrianę. Nasi rodzice! Wróć do mnie!"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sven Falk
Moja dusza odpłynęła z mojego ciała. Zostawiłem cały ten ból za sobą. Ciemność poruszała się wokół mnie. Poczułem... wolność. Nie musiałem decydować o opuszczeniu Kory. Dotrzymam umowy z Rithi i nie będę musiał rozmyślnie łamać serca mojej siostrze.
Będzie cierpieć. Smucić. Wszyscy by to zrobili. Nic nie mogłem na to poradzić.
Królestwo Astralne czekało. To ogromne życie pozagrobowe, w którym mieszkali Bogowie. Uśmiechnąłem się lub myślałem, że tak. O tym miejscu było tyle historii. Tyle różnych opowieści. Miało to trwać bez końca. Nieskończony. Pomysł mnie rozbolał, ale coś tak ogromnego musi być pełne przygód.
Może nawet uda mi się odnaleźć duszę Ealaín i odkryć, w jakie kłopoty moglibyśmy się razem wpakować.
Ciemność poruszała się wokół mnie. Byłem gotowy na wieczność.
Nie mogę cię stracić, mój bracie, wyszeptała Kora.
Zmarszczyłem brwi, ciemność zwolniła.
Nie teraz. Było darmowe.
Jej głos stawał się coraz głośniejszy.
Zrobiliśmy to! Pomściłeś Katrianę. Nasi rodzice!
Ciemność wokół mnie odwróciła się. Poczułem, że coś chwyta moją duszę, ciągnąc mnie z powrotem. Moja... witalność mnie porwała.
Wróć do mnie!
Rithi płynęła wokół mnie. Kora mnie leczyła. Ratowanie mojego ciała. Nie byłem jeszcze całkiem martwy. Moja dusza wciąż miała najmniejsze połączenie z moim ciałem. Ten maleńki sznurek z każdą chwilą stawał się grubszy i grubszy, lina ciągnęła mnie do ciała.
Westchnąłem i uśmiechnąłem się. Oczywiście Kora mnie uratuje.
Objęły mnie ramiona, miękkie i kobiece. Ogarnęła mnie obecność, kawałek mocy Bogini. Rithi mnie trzymała, przekazywana przez moją siostrę, by mnie ratować. „Pamiętaj o naszej obietnicy”.
Przełknęłam, drżąc. Musiałbym teraz skrzywdzić moją siostrę. Moja dusza pogrążyła się z powrotem w moim ciele. Bogini uwolniła moją esencję, gdy moja świadomość zatopiła się w moim ciele. Poczułam, jak bije mi serce, drgały mi palce, trzepotały oczy.
„...błąd...” wyszeptał eteryczny głos, gdy Bogini odeszła ode mnie. Nie głos Rithi, czyjegoś innego.
Moje oczy otworzyły się na drżące, niebieskie oczy Kory wpatrujące się we mnie, jeden z jej warkoczy złotych włosów zwisał jej z prawego ramienia. Kołysał się wraz z nią, gdy jej nozdrza drgnęły. Emocje pojawiły się na twarzy mojej siostry. Jej radość wbiła nóż w moje serce.
Musiałem zniszczyć jej szczęście, żeby uratować ją i inne moje kobiety.
„Brat mój!” sapnęła i mocno mnie przytuliła, wciskając się w moją przesiąkniętą krwią zbroję.
Jej łzy spływały po mojej twarzy, gdy całowała się w usta. Jej usta były tak gorące. Tak kochający. Zadrżałam, chcąc poddać się tej chwili. Poczułem amulet przez dziurę w mojej zbroi. Filakterium nie zostało zniszczone. Nie musiałem jej jeszcze oddawać. Miałem z nią jeszcze kilka chwil.
Uścisnąłem ją z powrotem. Przyciągnąłem ją mocno, całując ją z taką pasją. Zamknąłem oczy, poddając się tej cudownej chwili. Moje usta działały przeciwko jej. Mój język tańczył z jej. Kochałem moją siostrę po raz ostatni.
Delektowałem się słodyczą jej ust.
Pasja jej miłości.
Jej łzy spływały po mojej twarzy. Przycisnąłem jej ciało do mojego. Nie chciałem jej oddać. Chciałem pozostać w tej chwili na zawsze. Usiadłem, trzymając ją. Przywarła do mnie, wciąż mnie całując. Nathalie upadła na kolana, obejmując nas ramionami, jej usta pocałowały moje policzki, paląc gorąco.
„Sven!” Ava sapnęła. Ona i Greta padły na kolana po drugiej stronie, obejmując mnie ramionami. Moja księżniczka wtuliła się w gorące usta w pocałunek, który podzieliłem z moją siostrą.
Zatrzepotały skrzydła. "Mój mąż!"
Aingeal wylądował w pobliżu. Zanyia rozwinęła się z bujnego ciała faerie. Podpłynęli do nas i przytulili mnie od tyłu. Weszła nawet Carsina, moja najnowsza niewolnica seksualna, której prawie nie poznałem. Rozkoszowałem się nimi wszystkimi.
Zadrżałem. To był koniec. Mieliśmy ten jeden moment. Wygraliśmy. Kosztowało nas to tylko Ealaín.
Rozdział czterdziesty czwarty: Spełniona obietnica
Księżniczka Ava
Ogarnęło mnie dziwne oszołomienie. Wszystko wydawało się nierealne. Wydarzenia wydarzyły się tak szybko. W ciągu kilku minut Ealaín zginął, a mój ojciec... Mój ojciec nie żył. Bolało bardziej, niż myślałem, że powinno. Cała nienawiść, wstręt, jaki czułam do tego człowieka, zmalała. On poszedł. Trudno było go dłużej nienawidzić, gdy w mojej głowie pojawiły się wspomnienia łagodniejszego mężczyzny, którym był kiedyś.
Pamiętałem swój czas z dzieciństwa, kiedy jeszcze żyła moja mama. Był wtedy ciepły, kochający. Coś w nim umarło z matką. Wypełniała go zimna ambicja. Doprowadziło go to do tak strasznych czynów, wykręciło go na długo przed tym, zanim stał się tym owadopodobnym stworzeniem leżącym martwym na zboczu wzgórza.
Natknąłem się na Ołtarz Dusz. Spojrzałem na amulet w mojej dłoni. Filakterium zadrżało w moim uścisku, umazane krwią Kory. Jej życie wtopiło się w szkarłatny odcień rubinu. Poczułem duszę niegodziwego człowieka w kryształowej matrycy.
Położyłem amulet na nieugiętym kowadle, najmniejszej części ogromnej machiny rozciągającej się na wzgórze pod naszymi stopami. Krab, mój boski przodek, zbudował coś niesamowitego pod moimi stopami. Ogromna sieć kanałów skupiała się na tym jednym punkcie.
- Zrób to – warknął Sven, gdy moja rodzina zebrała się wokół ołtarza.
Carsina podała młotek.
- Zakończ egzystencję tego przeklętego łajdaka - powiedział Sven z taką wstrętem w głosie.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sven Falk
Młot w rękach Avy rozbłysnął blaskiem. Ziemia zadrżała pod moimi stopami. Światło migotało w głębi Ołtarza Dusz. Amulet na nim zadrżał. Zadrżał, a światło rozlało się wokół niego, owijając go i chwytając. Potrząsnąłem głową. Nadszedł czas.
Wszystkie moje kobiety wpatrywały się w ołtarz z taką uwagą. Stali wokół niego, błyskająca, migocząca, migocząca energia tańczyła przez serce ołtarza, rozlała się na nich, jakoś jaśniejsza – bardziej realna – niż światło słoneczne padające na ich ramiona. Oświetlało ich twarze, tworzyło ich sylwetki.
Wypiłem to. Ten ostatni moment. Przez chwilę Ealaín stała z nimi, jej ciało było widmem wyczarowanym z mojej wyobraźni. Patrzyła na mnie, kiwając głową. Wiedziała, co muszę zrobić, jej twarz wykrzywił ból.
Byłoby o wiele łatwiej, gdyby żyła i była tutaj, by chronić moje kobiety. Ale Aingeal miała swoje moce, podczas gdy Nathalie, Greta i Zanyia miały chronić Avę i Korę. Mieli swoją zbroję. Ich moce. Nie potrzebowali mnie.
To boli. Chciałem wyrwać sobie serce. Chciałem wyrwać to wciąż bijące z piersi. Chwyciłem go w zakrwawionej dłoni. Chciałem wyrzucić ten ból. To by to znacznie ułatwiło. Zawarłem umowę. Filakterium miało zostać zniszczone. Musiałem się wymknąć, kiedy wszyscy skupili się na ołtarzu.
Zebrałem cienie, przyciągając je wokół siebie. Zmusiłam się do zniknięcia, wtapiając się w tańczący umbral na ziemi. Ciemność owinęła się wokół mnie. Poczułem, że coś przeze mnie drży. Chwyciłem więcej cieni niż wcześniej. Nie zrobiłem się rozmyty i zamglony, ale zniknąłem. Ukryłem się tak całkowicie, że nie mogłem nawet zobaczyć swojego ciała.
Coś wchodziło w interakcję z moją zbroją. Coś... Moja siostra. Poczułem dotyk mojej siostry. Kiedy mnie uzdrowiła, miała skaleczoną rękę. Jej krew zmieszała się z zaklęciem leczniczym i... Przeniosła coś do mnie.
Ostatni prezent, który pomoże mi uciec.
Byłem takim tchórzem, kiedy odwróciłem się i pomaszerowałem w dół wzgórza. To był najłatwiejszy sposób. Zniknąć z ich życia. Chciałem zabrać ze sobą Zanyię, Avę, Aingeal, Nathalie, Gretę, a nawet Carsinę, ale nie zasługiwałem na żadnego z nich, gdybym mógł zrezygnować z jednego z nich.
Chciałem po raz ostatni spojrzeć wstecz – chciałem do nich wrócić – ale czystym zerwaniem naszego związku. Mieliby się nawzajem. Wspieraliby się nawzajem, a ja bym znalazła coś innego. Tam na świecie. Z dala od Zeutcha. Znienawidziliby mnie, ale dałbym sobie z tym radę. Byliby na mnie źli. Gardź mną.
Ale nie tak bardzo, jak sobą pogardzałem.
Dotarłem do podnóża wzgórza. Pozostali przy życiu żołnierze uciekli, pozostawiając swoich zmarłych. Niektóre z ich koni wędrowały po trawie. Podszedłem do jednego po cichych krokach. Za mną rozbłysło jaskrawe światło, zalewając równiny. Koń zarżał, nerwowo parskając.
Złapałem uzdę. Dosiadłem konia bojowego, przesuwając się w cieniu. Zamknąłem oczy, wziąłem głęboki oddech.
– Do widzenia, droga siostro – wyszeptałem. "Kocham was wszystkich."
Popędziłem konia i pogalopowałem w kierunku nowego życia.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Księżniczka Ava
Maszyna pochłonęła moje skupienie. Całe wzgórze buczało, gdy moja dusza pracowała nad mechanizmem, kierując potężnymi siłami zawartymi we wzgórzu. Zawierał go, ogromny zbiornik, potężną baterię energii zebraną ze świata. Moja świadomość przemykała po środku wzgórza, dokonując korekt tutaj, poprawiając coś tam.
To wszystko miało dla mnie taki sens. Taki był cel wzgórza, aby skoncentrować całą tę energię. Zebrał się w ołtarzu. Rozlał się na klejnot. Wzniosłem świadomość z maszynerii. Zamrugałem, wpatrując się w filakterium. Poczułem, jak drży w nim dusza Biomanty.
Wiedział, co się stanie.
Zmarszczyłem brwi i zrozumiałem, jak działa filakterium. Była to magiczna maszyna stworzona, by być naczyniem dla duszy, mistycznym pudełkiem. To było wszystko, czym była magia, manipulowanie fundamentami świata, ogromnymi energiami, które zostały użyte do jej wykucia, porządkiem, który ustanowił Krab, kiedy Bogowie go stworzyli. Niektórzy ludzie mogliby po prostu wykorzystać to treningiem, inni z naturalnymi zdolnościami.
Studiowałem filakterium, rozumiejąc, jak działa, aby móc go zniszczyć. Klejnot miał na sobie mały czop, przez który dusza mogła sięgnąć, zbyt mały, by mógł uciec, ale wystarczający, by Kora mogła manipulować i użyć go przeciwko Paragonowi w walce. Rzemiosło było znakomite. Został zaprojektowany, aby trwać, przechowywać duszę na prawie wieczność. Zgromadzona w nim energia została wykorzystana tak efektywnie, aby utrzymać duszę uwięzioną tutaj, zamiast udać się do Królestwa Astralnego. Moje zmysły prześlizgiwały się po nim, szukając idealnego miejsca i...
znalazłem jego słabość; miejsce, w którym musiałem uderzyć.
Podniosłem młotek. To było skupienie energii wypełniającej Ołtarz. To był dla niego odpowiednik. Wpatrywałem się w amulet, pozwalając mocy kierować moim uderzeniem, i z całej siły uderzyłem moim narzędziem w klejnot.
Młot uderzył w amulet.
Moc wzrosła. Cała energia wzgórza zużyła się w jednej chwili.
Wokół mnie eksplodowało światło.
Pochłonął mnie blask, gdy jęknęło całe wzgórze. Młot rozprysnął się w strumieniu stopionego diamentu, który rozlał się po ołtarzu. Wmieszane były krople skwierczącej krwi. Rubin pękł wraz z nim, uwalniając to, co uwięził. Przez serce światła świecącego wokół mnie unosił się ogromny cień. Zadrżałam, gdy na świat rozlało się ogromne zło.
Zła dusza Biomancera sięgnęła po mnie. Owinął się wokół mnie. Próbował zawładnąć moją własną duszą. Próbował mnie rozerwać, szarpiąc moją esencję. Krzyczał na mnie, wściekając się na mnie za zniszczenie jego odrodzenia.
Przez chwilę czułem jego marzenia o świecie przerobionym do perfekcji. Ludzi przemieniły podobne do chrząszczy owady, które przekształciły mojego ojca w tę martwą istotę leżącą na wzgórzu. Wzdrygnąłem się, zaciskając zęby, zaciskając dłonie na rozpadającej się rękojeści młotka. Uderzyłem go. Nie miał substancji. Już nie ma mocy.
Był tylko umbralnym widmem. Tylko pryskające szczątki szaleńca.
Bez naczynia do zamieszkania dusze nie mogłyby pozostać w naszym świecie. Ogromna machina kreacji wysłała te dusze do Królestwa Astralnego. Nie mógł z tym walczyć. Nie miał dokąd pójść. Wył z wściekłości, rozpraszając się jak cuchnąca mgła przed jasnym słońcem.
Ołtarz jęknął, gdy jego światło zgasło.
Sapnęłam, pochylając się do przodu, chwytając nieugięty, dysząc, patrząc na roztrzaskane szczątki, diament zmieszany z rubinem. Pokręciłem głową, a potem rozejrzałem się po twarzach mojej rodziny. Kora miała taki wyraz zachwyconej radości na twarzy, z rękami przyciśniętymi do piersi. Kołysała się. Ramię Zanyi objęło ją w pasie, podtrzymując kobietę, podczas gdy z jej gardła wydobył się pomruk.
"Zrobiłeś to!" Greta wiwatowała. Moja pokojówka zarzuciła mi ręce na szyję, jej opancerzona postać wbiła się w mój bok.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kora Falk
Zakołysałem się w objęciach Zanyi. Nie mogłem uwierzyć, że to już koniec. Czułem się tak surrealistycznie. Między moimi cyckami nic nie wisiało. Nie czułem, jak łańcuch ociera się o kark. Żaden fasetowany klejnot nie pieścił wewnętrznych zboczy moich piersi. Od tygodni go nosiłem. Co wydawało się wiecznością i minęło.
Nie wiedziałem, co robić. Co mam teraz powiedzieć. Odsunąłem się od mruczącej Zanyi, od mojej wiwatującej rodziny. Cały świat poczuł się przesunięty, zmienił się kąt rzeczywistości, więc poczułem się, jakbym stał na zboczu, wytrącony z równowagi. Wzdrygnąłem się, docierając do zbocza wzgórza.
Spojrzałem w dół. Koń bez jeźdźca galopował od ołtarza, uciekając przed jaskrawą eksplozją światła tak szybko, jak tylko mógł biec. Moje oczy powędrowały do martwych żołnierzy leżących tam, gdzie upadli, lepki szkarłat pokrywający srebro ich zbroi. Minęłam maga odzianego w czarną szatę i narysowałam spaloną stronę wzgórz, blizny pozostawione przez zbroję Nathalie. Zbocze pokrywały smugi zwęglonych warstw. Przeskoczyłem obok człowieka, którego nienawidziłem przez rok i...
Moje spojrzenie zatrzymało się na Ealaínie. Kołysałem się bardziej. „Sven... Brat mój...”
Potrzebowałem go. Potrzebowałam jego ramion wokół mnie wiedzieć. Zanyia przytuliła mnie od tyłu, ale nie miała siły mojego brata, jego męskiej obecności. Miałem zawroty głowy. Moja biedna muza zniknęła. Rithi wysłała Ealaín jako moją inspirację.
Taki ból wezbrał we mnie.
– Sven, proszę! Jęknąłem. - Mój brat... ja... jej nie ma.
„Czekaj, gdzie on jest?” — zapytał Aingeal.
"Gdzie on poszedł?" Ava sapnęła. „Czy nie był tutaj, kiedy zaczynałem?”
– Kazał ci go zniszczyć, panienko – powiedziała Nathalie słabym głosem.
Zamrugałem, całe moje ciało się trzęsło. Spojrzałem przez ramię na moją rodzinę. Zdezorientowani rozglądali się po szczycie wzgórza. Zmarszczyłam brwi. Szok wyrwał mnie z oszołomienia. Strach zmiażdżył mi serce.
– Czy… czy zniszczenie klejnotu wpłynęło na niego? – zapytałem, całe moje ciało drżało.
– Nie, nie, nie mów tak – jęknęła Greta.
– Nie – odparła Ava. „Moc nie dotknęła niczego poza filakterium”.
„Więc gdzie on poszedł?” — zażądał Aingeal. „Dlaczego miałby się wymknąć?” Uniosła się w powietrze, machając skrzydłami. Rozejrzała się, odwracając. „Nigdzie go nie widzę!”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zanyia
Zadrżałem, gdy przywarłem do mojej drżącej Pani. Trzymałem ją mocno, wcierając twarz w jej szyję, gdy mój świat się zataczał. Zniknięcie pana wywaliło ze mnie całą radość. Mój ogon zaciął się w powietrzu za mną, gdy podtrzymywałem Korę. To nie mogło się dziać.
Wygraliśmy.
Zrobiliśmy wszystko, co zamierzaliśmy zrobić. Powinniśmy być teraz szczęśliwi! Dlaczego przed dzisiejszym dniem byłem szczęśliwszy? Ealaín nie żyje, a pan odszedł... Dla mnie to nie miało sensu. Dlaczego miałby zniknąć? Czy on poszedł? Czy coś go złapało? Czy była to ostateczna zemsta Biomancera?
„Wyczułam coś w nim, odkąd Rithi dokonała swojego cudu, aby ocalić nas przed trucizną” – powiedziała Mistrzyni Kora. „Coś… zarezerwowanego w nim. Kiedy po raz pierwszy objąłem go po tym, jak zostałem uzdrowiony, było w nim coś... wahania. Przez chwilę wyglądał na tak pełnego żalu, zanim zniknął, gdy mnie przytulił. I od tego czasu..."
Moja krew zamieniła się w lodowatą wodę. Skóra mnie swędziła, a ogon zesztywniał. Moje ramiona zacisnęły się wokół mojej Pani. — Było… coś między nim a Ealaínem — powiedziałem. – Coś, co mieli. Nie rozumiałem tego, ale było coś w ich zapachach...”
„Czy to smutek?” – zapytała pani Ava, potykając się obok nas. – Czy w ten sposób opłakuje Ealaína… znikając na nas.
– Nie, nie – powiedziała pani Kora. – On by tego nie zrobił. Udawał, że wszystko w porządku. Musiałby być silnym mężczyzną. Trzymał nas, gdy płakaliśmy. Podzieliłby się naszym żalem z jej powodu w stoicki sposób, prawie... prawie czując go przez nas, gdy nas pocieszał. Nie ucieknie.
„Może czuje, że to jego wina?” — zapytała pani Aingeal. Wylądowała w pobliżu, jej różowe skrzydła zatrzepotały do zatrzymania. Wiatr rozwiewał jej jasne włosy o tym samym dziwnym odcieniu. Potrząsnęła głową, jej fioletowe oczy były odległe, gdy spojrzała na mnie i na Korę. „Czy on myśli, że nas zawiódł? Ponieważ nie uratował Ealaína, zawiódł nas albo...?
- Jeśli zmienił się po cudzie - powiedziała Nathalie tak cichym głosem - może... może obiecał Rithi, że będzie uważał na jej córkę. Mistrz dotrzymuje słowa”.
„Czy jest teraz całkowicie honorowy, męski i głupi?” Aingeal jęknął. – To liczby. Idiota. Nie zawiódł Ealaína. Nie potrzebowała go, żeby ją chronił. Z nas wszystkich to ona najmniej potrzebowała ochrony. Była mu równa w walce.
"Idiota!"
– Tak – powiedziała pani Ava. „To brzmi jak coś, co by zrobił”.
Moje ciało zesztywniało. "Dowiedzmy Się!" - oświadczyłem, odrywając się od Kory. Odetchnęłam głęboko, szukając jego zapachu ponad innymi. Ponad śmiercią. „On jest moim Mistrzem! On nie tylko ucieka. Prawidłowy?"
– Zgadza się – powiedziała Nathalie, podchodząc do mnie z ramionami skrzyżowanymi na nagich piersiach.
Carsina skinęła głową. „Wybraliśmy go. Nie ma w tej sprawie wyboru.
– Tak – powiedziała Greta. Dołączyła do Nathalie i Carsiny. „Jesteśmy jego niewolnikami seksualnymi. Musi nas mieć i wydawać nam rozkazy. Nie ma w tym nic do powiedzenia.
"Tak!" Ukłoniłem się. Odetchnąłem ponownie, podchodząc do ołtarza. Do miejsca, w którym przypomniałem sobie, jak Sven stał, gdy księżniczka zaczęła niszczyć amulet. Posortowałam różne piżma moich żon, szukając męskiego aromatu naszego męża.
Mój nos drgnął. Mój ogon zatrzepotał. Pochyliłem się, a trawa wzgórza pieściła moje nadgarstki i kostki, gdy chodziłem. Poczułem jego zapach: skóra, pot, pewność siebie. Podszedłem do niego, znalazłem miejsce, w którym stał, głęboko odetchnąłem.
"Mam go!" Powiedziałem. Zeszłam ze wzgórza, wdychając jego piżmo.
Schodziłem coraz szybciej w dół zbocza, moja rodzina podążała za mną. Zapach Mistrza stał się łatwiejszy do naśladowania, gdy oddalał się od tamtego. Był to wyraźny szlak prowadzący w dół wzgórza, omijający Ealaín, prowadzący do żołnierzy, których zabiłem. Podszedłem do szybkiego biegacza, oddychając głęboko przy każdej możliwej okazji, jego zapach unosił się ponad pyłkiem, brudem i krwią.
Dotarłem do podnóża wzgórza, skacząc teraz, wyciągając nogi, gdy jego zapach poprowadził mnie prosto do... Smagłego piżma konia. Zatrzymałem się na połączenie siana, łajna i końskiego potu. Zmarszczyłam brwi, machając ogonem. Jego aromat został z nim zmieszany i... Spojrzałem w stronę horyzontu.
Mały koń pogalopował. Prawie zniknął mi z oczu.
– Jest niewidzialny – powiedziałam w szoku. Jak mu się to udało? Mistrz był niesamowity. „I on jest na tym koniu!”
Rzuciłem się do pełnego biegu, wyprostowany, moje długie nogi niosły mnie po ziemi. Wystukałem Ciszę, by uzyskać energię, moja uszkodzona zbroja ją dostarczyła. Biegłem jak wiatr, goniąc za swoim właścicielem.
Nie miał prawa mnie porzucić!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Aingeal
Moje skrzydła brzęczały, gdy szybowałem za Zanyią. Pędziła szybko, goniąc ogiera. Nie miał jeźdźca, ale lamia była pewna, że Sven był na nim. Zmarszczyłem brwi. Jeśli koń przestraszył się wybuchu, dlaczego nadal biegał? Oddalił się o kilka mil. Inne konie bojowe nie uciekły tak prostą drogą do cywilizacji. Teraz zaczynali wędrować, uspokajając się.
Galopujący koń wpadł w pełny galop. Ktoś musiał go wprawić w szał. Sven. Co on robił? Przeszył mnie przypływ irytacji z powodu mojego męża. Zatrzepotałem za nim, zyskując na koniu, gdy ścigał się na początek farm. Każda chwila zbliżała mnie do niej coraz bardziej. Zanyia dotrzymywała mi kroku, ścigając się z taką zwinną gracją.
Jej zbroja dodawała jej wytrzymałości.
Odeszła ode mnie, gdzie dotarliśmy do miejsca, w którym koń rozpoczął galop. W ogóle nie podążała za rumakiem, zamiast tego pędziła pod skosem od ścieżki, przecinając pola. Zmarszczyłem brwi, moje spojrzenie rzuciło się przed nią i...
– Sprytne – mruknąłem. Sven zeskoczył z konia po tym, jak prawdopodobnie wjechał w galop. Umiejętnie wykorzystywał swoją niewidzialność.
Ale teraz jak go znajdziemy? Musiał być w stanie szybko biegać dzięki swojej zbroi. Miałby wytrzymałość. Gdyby mógł znaleźć sposób na ukrycie swojego zapachu, zmylenie nosa Zanyi... musiałam coś zrobić.
Wokół mnie pojawiły się duchy abjuracji. Kule niebieskiego światła podskakiwały i falowały wokół mnie, odpowiadając na moją potrzebę. Uśmiechnęłam się, dotykając ich swoją wolą, skupiając się na szukaniu ścieżki przed Zanyią.
Purpura otuliła duchy, które tańczyły z dala ode mnie. Pędzili nad polem, zamiatając po wierzchołku trawy, tworząc kurtynę energii, którą rzucali wokół w skomplikowanych, geometrycznych kształtach, pokrywając ziemię, szukając czegokolwiek ukrytego i...
Pojawił się kształt, ścigający się mężczyzna, obrysowany fioletem.
"Mam cię!" Uśmiechnąłem się, gdy pomarańczowe duchy pojawiły się przede mną.
Duchy ewokacji zadrżały z niecierpliwego zachwytu. Napili się mojego testamentu, a potem wybiegli przed oświetloną postać. Wpadli w ziemię przed Svenem i eksplodowali. Kępki trawy i grudki ziemi wzbijały się w powietrze w potężnych fontannach zniszczenia, rozdzierając ziemię pod stopami mojego męża.
Jego postać, pomalowana na fioletowo, zatrzymała się. Spojrzał przez ramię. Wyobraziłam sobie zirytowany wyraz jego twarzy, gdy rzuciłam się na niego, przygotowując więcej duchów, by go uwięzić i powstrzymać przed ucieczką.
Był nam winien odpowiedzi.
Rozdział czterdziesty piąty: Inspiracja promiennika
Sven Falk
Westchnęłam, obserwując, jak Aingeal pikuje na mnie. Odgarnęłam grudkę ziemi z ramienia, zauważając fioletowy kontur wokół mnie. Nie ucieknę. Byłoby o wiele łatwiej, gdyby moje kobiety nie były tak cholernie utalentowane.
Cienie umbralne stopiły się ze mnie, ukazując moją postać. Odwróciłem się do Aingeal i zobaczyłem, jak Zanyia pędzi do mnie pełną parą. Miałem tylko chwilę, żeby się nastawić, zanim we mnie uderzyła. Chrząknąłem, jej ciężar wbił się w moje ciało, jej ręce i nogi przytuliły się mocno do mnie, przytulając się do mnie w ten desperacki, namiętny sposób, który potrafiła tylko moja lamia niewolnica. Siła mojej zbroi trzymała mnie w pionie przed siłą.
„Zanyia!” Jęknęłam głosem napiętym od uderzenia.
„Nie pozwolę ci odejść, Mistrzu!” - powiedział Zanyia. – Masz mnie na własność. Nie możesz mnie zostawić.
Aingeal wylądowała chwilę, zanim zdążyłem odpowiedzieć, jej ręce na biodrach, jej duże, nagie piersi podskakiwały. „Co się dzieje, mężu?” – zażądała, gniew przebiegł jej na twarzy. "Dlaczego biegniesz!"
W tle galopowały w naszym kierunku konie. Moje inne kobiety poszły za moim przykładem. Niedługo tu będą. Może uda mi się przekonać Aingeala i Zanyię, żeby mnie puściły. Bez ich umiejętności wymknęłabym się innym kobietom.
Ból wezbrał w moim sercu, gdy powiedziałem: „Muszę opuścić Korę”.
"Co?" — zapytał Aingeal.
„Nigdzie nie pójdziesz, Mistrzu” – powiedziała Zanyia, miażdżąc mnie swoimi gibkimi kończynami.
„Co masz na myśli mówiąc, że musisz opuścić Korę?” – zapytała Aingeal z wyrazem takiego zmieszania na twarzy.
Kopyta zwolniły. "Zostaw mnie?" – spytała Kora, gdy królowała, jej różowe szaty otulały jej ciało. Wyglądała tak malutko na szczycie wysokiego konia bojowego. „Dlaczego musiałbyś mnie zostawić, mój bracie?”
Jęknąłem, ból w jej niebieskich oczach wbił się w moje serce. Chciałem tego uniknąć. Rana byłaby łatwiejsza, czysty kawałek zamiast poszarpanego cięcia, gdybym wymknął się bez konieczności wypowiadania tych słów, ale...
Byłem im to winien wyjaśnienia. Widziałem to w ich twarzach, gdy inni ściągali wodze. Zsiedli z koni, rzucając się wokół mnie. Kora wyglądała na oszołomioną, inni atakowali mnie pytaniami, domagając się odpowiedzi. Byłem tchórzem, żeby się wymknąć, nie mówiąc im o tym.
Musiałem być mężczyzną i wyjaśnić, dlaczego łamałem im serca..
— Proszę, mój bracie — powiedziała Kora z łzami w oczach — dlaczego to robisz?
Oderwałem od niej wzrok i osiadłem na Avie. Złapała się w sobie, wiatr szeleścił jej lokami w kolorze truskawkowo-blond. „Ava… wiem, że chcesz, żebym się ustatkowała i rządziła, ale… co, jeśli nie mogę? A jeśli będę potrzebował przygód?
"I?" zapytała.
„Nawet jeśli nie, nawet jeśli mogę to zrobić, nawet jeśli będę mógł zostać i pomóc, będę pracował nad naprawieniem twojego księstwa. To wymagałoby dużo przemieszczania się.
Ava skinęła głową. "To będzie. Nie jestem w stanie utrzymać całego terytorium, które podbił mój ojciec. Będziemy musieli negocjować z innymi książętami, uwolnić ziemię. Negocjacje prawdopodobnie potrwają lata. Jesteś bystry. Potrzebuję cię."
„A to oznacza podróż, podróż, podróż”. Spojrzałem na moją siostrę. „Ale potrzebujesz stabilności, aby praktykować swoją sztukę. Rithi... Ona... Wziąłem głęboki oddech. „Zostawiam cię, Kora”. Zacisnąłem pięści. Moje słowa brzmiały tak głupio. Nienawidziłam siebie za każde wypowiedziane słowo. Ale musiałem się upewnić, że utknął. Musiałem się upewnić, że Kora zrozumiała. „Jesteśmy rodzeństwem. To, co mamy, nie jest właściwe. Nie możemy tego zrobić. Nie mogę tego zrobić. W ogóle nie mogę być przy tobie. Nigdy nie powinienem był odebrać ci dziewictwa. Nigdy nie powinienem był poddać się słabości mojego serca”.
Zamiast bólu na twarzy mojej siostry wybuchł gniew.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kora Falk
"Nie poprawnie!" wrzasnąłem. "Błąd?"
Maszerowałam na mojego brata z twarzą wykrzywioną w wyrazie, którego nigdy na nim nie widziałam. To było prawie jak pogarda, a nawet obrzydzenie, ale nie było skierowane do mnie. Był skierowany do niego samego. Jego oczy zmętniały. Przesunął się, Zanyia odwróciła głowę, by na niego spojrzeć. — Nie wierzysz w tę jedną odrobinę. Znam cię, Sven Falk! Nie powstrzymujesz się. Nie miałeś żadnych zastrzeżeń, kiedy odebrałeś mi dziewictwo. Nigdy nie żałowałeś tego, co dzieliliśmy. Upajałaś się tym!”
Przesunął się, ale nie oderwał wzroku. Jego wyraz twarzy stwardniał jak glina wysychająca pod miażdżącym ciepłem pieca.
„Więc dlaczego to mówisz...?” Moje słowa ucichły. – Zawarłeś umowę z Rithi i… Ona… Pokręciłem głową. Po powrocie z Faerie, Ealaín rozmawiał ze mną o opuszczeniu brata, dając do zrozumienia, że to nie w porządku, żebym z nim był, że moja sztuka ucierpiała. Teraz Sven powiedział to samo. Chciał mnie wypędzić tymi kłamstwami.
– Ealaín chciał, żebym cię zostawił. Przez chwilę popychała mnie w tym kierunku. Po prostu myślałem, że cię nie zrozumiała. Kiedy w końcu poddała się twojej pasji po tym, jak zabiliśmy nagi, wydawało mi się, że rozumie, że jesteś mi potrzebny, ale... Już targowałeś się z Rithi. Podczas cudu! Prawda, mój bracie?
- Jeśli nie pozwolę ci odejść - powiedział Sven głosem martwym, pozbawionym jakiejkolwiek nadziei. Resztki światła, które pozostały w jego niebieskich oczach, zgasły. Z Zanyi podniósł się pomruk. Wtuliła się w niego, jakby próbowała pokazać mu inaczej. „Jeśli cię nie zostawię, Kora, wszyscy zginiesz. You, Zanyia, Aingeal, and Nathalie. Rithi will take back her miracle.” His shoulders bowed, crushed by an unseen force.
Gasps echoed from the other women. Zanyia's purring stopped. She trembled, holding him so tight. “Master...” she whispered. “Oh, Master, that's horrible.”
“And she'll let me live knowing my selfishness got you killed so...” Sven took a deep breath. That hardened expression returned. The self-loathing twisted his features. He spat out, “We're done!”
His words slapped me.
He whirled around in place, Zanyia still clinging to him. He marched away, not bothering to hide, his back straight. The lamia stared at me over his shoulder, her golden eyes wide, her face pale. Even her triangular ears had fallen. Nathalie sobbed nearby.
“Sven,” groaned Ava, her voice thick with pain.
My heart wanted to break. This was terrible. Monstrous. He was destroying himself to save me. Nas. He loved us that much that he would rip out his heart. I clutched at my breasts, my own heart screaming in pain.
"Nie!" I shouted, such anger surging through me, swallowing my agony. “Rithi!”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ealaín – The Adamant Palace, The Astral Realm
The walls of The Adamant Palace quivered with Kora's rage. Her words echoed through the halls. I lifted my head from the comfort of my mother's embrace. She soothed me in my death. My soul had returned to my home. Rithi stiffened, lifting her head from me.
Kora was a Radiant, a priestess of my mother. She could commune to the Goddess. Every time a priestess prayed, or used divine magic, it echoed through the walls, whispering to my mother. Normally, it didn't shake the foundations.
Kora's righteous anger assaulted The Adamant Palace.
“Fool girl,” Rithi said. Her face tightened. She had the same midnight-hue to her flesh as me and my aoi si sisters.
“It was a mistake,” I told her. “I was wrong about Kora.”
“Quiet, daughter,” Rithi said. “We will not discuss this again.”
When Rithi healed Sven after I died, I told her she needed to release him from his oath, that it was a mistake to pry him from Kora. She bade me to be silence, just like she did now. Ale nie mogłem. Kochałem ich. They were my spouses. I wanted Sven's happiness as much as Kora's. I grew to love the man. He'd won me over.
“I was a fool, Mother.” I looked Rithi in the eyes. “She loves him. He is her inspiration. He is more her muse than I ever was. You can't part them.”
“He seduced you, daughter,” Rithi said. She pulled away from me, leaving me sitting on her bed alone. She rose, staring at the walls. Then she shuddered and gasped as Kora's words resounded with power.
“Rithi, inhabit my art and speak with me!”
Rithi shivered as her priestess invoked her image. My mother closed her eyes and sent a piece of her power to answer Kora's prayer. I trembled, hating myself. How could I not have seen it right away? At first, I thought Sven a distraction. No true artist should devote herself to one passion. Not if she wanted to create a myriad of art that spoke about beauty, love, emotion, hatred, anger, suffering, joy.
How could she be an inspiration to others if she reveled in only one experience? But for Kora, that one experience—that one man—would take her to new things. Would expose her to new ideas and wonders from which she would create new art for the world to enjoy.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kora Falk
I faced my Goddess as she inhabited the illusion I painted. She appeared with skin of purest black, her hair a white so pristine it almost glowed. It fell around her majestic form. Reality wraped around her, bleeding into rainbow hues, colors I had never seen at all in my entire life, not even while we were in Faerie. She looked so much like Ealaín. I could see it in the shape of her face, of her ears, in the way she stood with all that confidence.
Majesty.
My Goddess manifested before me.
“I won't give up my brother,” I said to Rithi, my chin raised. I wouldn't back down. I wouldn't let her destroy my family. I would fight to the very end. I had my family. I had wed him with Luben's blessing. “I will not be parted from my husband, my Goddess.”
Her head cocked to the side. “Then you will die.”
“I'll die without him,” I snarled. “I'll leave the priesthood. I won't make any more art. I will never dance again. Never paint. Never make love. I won't enrich this world any more, only poison it with my bitter grief. I promise you, that I will be done with it. He is the man I love. He will be the father of my child!
“You will not part us!”
My words resounded. I felt Sven watching me. He had turned from his flight, walking the only path he could. Fleeing was the only way he could save us. But there had to be a better way. Something I I could do. His presence, the presence of my family gave me strength.
“All mortals die,” Rithi said. “I expanded my power to save you. If you will not enrich the world, then it was a waste of my effort. I will return that energy to me and your original destiny will resume, my radiant.”
“Then kill me!” Warknąłem. My entire body shook as the fury roared through me. “Strike me down with your unjust deal!”
Rithi arched a narrow, snowy eyebrow. “Unjust?”
“You made a deal with my brother that affects whether I live or die, and you don't include me? Then you try to control what inspires me by strong-arming the man I love into abandoning me! Into hurting me!” I folded my arms before me, fixing my Goddess with the hardest stare ever. “What type of artist does that to another, Rithi?”
A muscle twitched my Goddess's cheek. An inhuman rage bled off of her and washed around me. The air bent and warped more, reality distorting beneath her presence. I didn't care. I faced her down.
“I will not let any critic dilute my art!” – syknąłem. “I won't let your opinion, your will, sully it. I don't care what you do.” I whirled around. “You do not get to dictate my art to me, Rithi! My soul is my own! No one owns it!”
I marched to my brother. He stood there, Zanyia clinging to him. His back straightened. Skinął głową. The respect in his face, in the set of his jaw, touched me. A strange joy rippled through me despite the righteous fury whipping me onward. His arms opened wide.
Engulfed me.
I hugged him and Zanyia, my face resting on his other shoulder. Zanyia's fierce eyes met mine. A defiant purr rose in her throat. My arms slipped around the both of them. Zanyia brought my brother and me together. I was glad she was here for this.
“Kill us,” Aingeal said as she fluttered down and hugged me from behind.
"Gospodarz! Mistress!” Nathalie darted in, throwing herself into Zanyia's back. The young girl buried her face into the lamia's tawny mane.
I looked at Rithi over my shoulder. “Will you keep me from my inspiration? I lost one muse today, I'm not losing another.”
The distortion around my Goddess dwindled. Her stance shifted, shoulders bowing ever so slightly. Her eyes flicked away from me. “Ealaín says she was wrong. She... realized her mistake too late. She is sorry, Kora. Masz rację. I can't dictate your art. I am not Krab demanding my worshipers follow my plans. I won't keep one artist from her inspiration.
“My apologizes, my Radiant.” Rithi caught my gaze. “I can see that you will create such works of beauty. It will spill out from here. It will change the world in such profound ways. Your love will be expressed. And your grief.”
“Thank you, my Goddess,” I said, my voice cracking. My body shook as the emotion swelled within me
With a nod of her head, her form melted away.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sven Falk
Ava, Greta, and Carsina surged in as the Goddess vanished, reality restoring to normal. They flung themselves into the group hug. Faces shining with tears, twisted with the outflow of emotions, stared up at me. All my women cried out their joy as they held me.
I wanted to join them. Emotions stung the corners of my eyes. Zacisnęło mi się gardło. I didn't have to leave them. I didn't have to abandon them. Hurt them. Kora was brilliant. She convinced a Goddess to change her mind. It was so overwhelming. I squeezed my sister so tight to my chest. I smiled at them, blinking my eyes against the tears. How did I get so lucky to have these women? To share my life with them? To be united with them?
I didn't know, but I wouldn't fuck this up. I wouldn't vanish to find my own adventure. I had to be their husband, their Master. Some carried my children. I would be a father. My children needed to have someone to be an example to them.
Like my own father had been.
I cleared my throat and, instead of surrendering to the emotions rippling through me, I said as cockily as possible, “So, we have a princedom to rule.”
Uśmiechnąłem się. They laughed.
To be concluded...